Poskromić bestię. - rozdział 1

Ohayo~! Wiem że mnie jeszcze nie znacie, jestem tutaj właściwie nowa... Kiasarin była trak miła, by mnie przygarnąć. ;3 Od teraz mam zamiar ciężko pracować (czyli pisać jak najwięcej X3) by zasłużyć sobie na bycie współautorką. :3 Troszkę więcej o mnie możecie przeczytać w zakładce "o nas", powinna być gdzieś tam na górze... ^

Na powitanie mam dla was pierwszy rozdział swojego najnowszego opka~! Jest to tematyka dużo rzadsza niż Shizaya, a mianowicie Izuo, (zamiana ról, Shizuo z seme staje się uke) chociaż i tak jeszcze nie wiem, jak mi to wyjdzie. X3 Mam słomiany zapał, ale nie martwcie się, nie zostawię tego, już postanowione. ;3

A więc po przydługim wstępie, z którego mam nadzieję ktoś coś zrozumiał, Inu-chan przedstawia~...

"Poskromić bestię"~!

Enjoy~!

Izaya:

- Noo, Shizu-chan~! Zmęczyłeś się??? – Izaya specjalnie przystanął na skraju dachu, szczerząc zęby w szyderczym uśmiechu. – Potworek ma zamiar skonać z bólu? – W jego oku zabłysnęła szaleńcza iskra, kiedy silniejszy podmuch niemal przechylił go za krawędź budynku. – No, Shizu-chan, zrób mi tę przyjemność i umrzyj! – Zaśmiał się, kiedy Shizuo podbiegł i próbując zepchnąć go z wysokości, nie natrafiając na ciało bruneta, który się odsunął, sam stracił równowagę i runął w dół, na ulicę. – Leć Shizu-chan~! Rozwiń skrzydła i leć!!! – Izaya wybuchnął niepohamowanym śmiechem, ignorując całkowicie nagły ból w klatce piersiowej.

     Informator zbliżył się do skraju dachu dwupiętrowego budynku i wyjrzał za krawędź, szukając wzrokiem ciała swojego rywala. Nie było trudno go znaleźć. Leżał samotnie, z ręką i nogą wygiętymi pod nienaturalnym kątem, otoczony tłumem wystraszonych ludzi, niezdolnych nawet do tego, by sprawdzić, czy żyje. Izaya prychnął cicho, widząc tak przewidywalne zachowanie. Wcale nie chciał tracić swojej zabawki, a skoro nikt nie kwapił się, żeby zadzwonić po jakąś pomoc... Sam chwycił za telefon i wybrał numer jedynej osoby, na jaką mógł liczyć w tak trudnej sytuacji.

- Shinra? – Mruknął wesoło, mimo nieustającego, nieznośnego bólu. – Przyjedź szybko... Dzielnica Shinjuku, ten niski domek pani Hamasaki. No tej, u której ostatnio miałeś zgłoszenie o postrzale w kolano tego Mizushimy. Wiesz, o co chodzi~? To dobrze! – Nagle informator zauważył chłopca, który przebiegł koło nieruchomego ciała w dole, przy okazji nadeptując na jego rękę. Jakimś cudem ścisnęło mu się gardło na ten widok. – Shinra... – Szepnął, czując jednocześnie strach i złość, której nie czuł od tak dawna. – Pospiesz się, błagam. – Rozłączył się i bez namysłu skoczył w dół, jednak panując nad skokiem i jedynie dzięki temu nie kończąc jak Shizuo.

     Tłum rozbiegł się jeszcze szybciej niż się zebrał, bo już po parunastu sekundach. Dzieciak, który nadepnął na blondyna, wrócił do domu przerażony i prawdopodobnie z traumą do końca życia. A sam Orihara, nie próbując nawet przewracać go w żaden sposób, zbadał puls swojego dotychczasowego wroga i z ulgą oraz ogromną radością stwierdził, że choć ledwo wyczuwalny, puls Shizu-chan’a wciąż tam jest.

- Shizu-chan... Shizu-chan, wiem, że udajesz. No, już, podnieś się... Nee, to nie jest śmieszne~! Shizu-chan, nie licz na to, że zbliżę się jeszcze raz, żebyś mógł mnie zgnieść jak jakiś podrzędny znak drogowy... Shizu-chan...? Oy, to wcale nie jest śmieszne! Shizu-chan, wstawaj... – Brązowookim wstrząsnęła nagła myśl, że może blondyn rzeczywiście jest nieprzytomny. Pochylił się i odgarnął włosy z jego otartej do krwi twarzy, przypatrując mu się z jakąś dziwną mieszaniną smutku i niezrozumiałej rozpaczy. – Shizu-chan~... To nie może być nic poważnego, prawda? Przecież jesteś potworem... Przecież ty zawsze wychodzisz cało z takich upadków... Shizu-chan, wylatywałeś z okien piętrowców, a ma cię zabić jakiś dwupiętrowy domek należący do zasuszonej staruszki?! Nie baw się tak, przecież wiesz, że to moja działka... Shizu-chan, obudź się...

     W tej chwili usłyszał pisk kół i głos Shinry.

- Izaya! Co ty do jasnej wyprawiasz?!

Shinra:

                  

     Po usłyszeniu zdenerwowanego tonu Izayi Shinra spodziewał się tylko jednego – absolutnie tragicznego wypadku, z minimalną szansą na przeżycie osoby poszkodowanej. Spodziewał się jednej z bardzo niewielu osób, na których tak naprawdę zależało Izayi. I wcale nie zdziwił się, że mimo całej jego niezniszczalności, to właśnie blondyn leżał teraz w niewiadomym stanie, rozpłaszczony na chodniku. Oczywiście, że Heiwajima był w ponadprzeciętnym stopniu odporny na wszelkie ataki fizyczne. Jednak był tylko człowiekiem, a nie potworem, za jakiego uważał go Orihara. Lekarz nie był zresztą jeszcze tak do końca pewien, czy informator naprawdę uważa Shizuo za zaprzeczenie wszelkich ludzkich cech. Przynajmniej dotychczas tego nie rozgryzł. Ale od teraz to najwidoczniej nie miało sensu. Wszystko straciło sens. Izaya wyglądał na zagubionego, jakby nie wiedział, co ma zrobić. I do tego wezwał go, żeby uratować życie Shizuo. Czy to możliwe, że to nie on doprowadził go do takiego stanu? Nie wiadomo, wciąż nie widać twarzy – odpowiedział sam sobie, z piskiem parkując samochód na chodniku.

- Izaya! Co ty do jasnej wyprawiasz?! – Doktor podbiegł pędem do ofiary wypadku, niemal wywracając się po drodze. Klęknął, nawet nie zadając sobie trudu, żeby nie zabolał go upadek. – Weź się w garść! Nie potrzebuję tutaj beksy!

     Czołowy manipulator całego Tokio zdał sobie właśnie sprawę, że jego smutek widać całkiem wyraźnie dla postronnych obserwatorów. W duchu przeklął swoje nagle odkryte ludzkie odruchy i przybrał swój jak zwykle opanowany i pełen rezerwy wyraz twarzy.

- Co mu jest? Jak mogę pomóc? – Zadał metodyczne pytania, starając się na coś przydać.

- Właśnie staram się to stwierdzić. Czekaj. – Okularnik przybrał tak profesjonalną i inteligentną minę, że nawet dziecko domyśliłoby się w tej chwili, iż nie należy przeszkadzać.

     Shinra szybkimi, delikatnymi ruchami, uważnie sprawdził stan swojego pacjenta. W duchu pomodlił się do Boga, jeśli takowy istniał, dziękując mu za nieludzką wytrzymałość ofiary. Gdyby nie to, Shizuo nie tylko by nie żył, ale wręcz zostałaby z niego krwawa plama i strzępy mięsa z pogruchotanymi kośćmi. To że przeżył, było jednym z niezrozumiałych cudów tego świata, za które zdecydowanie należało podziękować.

- Puls obecny, oddycha, ale ledwo. Uszkodzenia wewnętrzne – pęknięte w paru miejscach żebra, złamana noga i ręka. Obrażenia zewnętrzne niewielkie, ale istotne. Twarzą i resztą zajmiemy się później. – Doktor nie wspomniał o tym, że „reszta” była robotą Izayi, nie miał na to czasu. Jednak brunet domyślił się tego sam, i poczuł coś jakby kostki lodu wpadły mu do żołądka, rozprzestrzeniając swój chłód po całym jego ciele, a w szczególności kręgosłupie.

     Zanim się zorientował, zbladł i zaczął drżeć. Wyglądał, jakby za chwilę miał zostać następnym problemem lekarza. A wszystko przez to, że dopuścił do siebie myśl, iż jego najlepsza zabawka mogłaby zginąć i to z jego winy.

- Izaya! – Otrzeźwił go ostry głos okularnika. – Weź głęboki wdech i się uspokój. Musisz wziąć się w garść, rozumiesz? – Głos mu złagodniał, ale po jego zmarszczonych brwiach, lekko przygryzionej wardze i nieustannie przesuwających się palcach można było poznać, że on też bardzo przejął się sytuacją. Informator zaśmiał się w duchu z tego, że mimo paniki, jaka go ogarnęła, wciąż zwracał uwagę na takie drobnostki jak ułożenie kącików ust.

- Oczywiście, że rozumiem. – Mruknął wyniośle i cicho wciągnął do płuc tyle powietrza ile się dało, po czym wypuścił je powoli. W tym czasie doktor zmienił wyraz twarzy tylko odrobinę, jakby podjął już jakieś postanowienie. – Co dalej?

- Celty zaraz przyjedzie. Do tego czasu jesteś mi potrzebny. – Shinra popatrzył na niego przenikliwie, jakby oceniając, czy nada się do tego zadania. Najwidoczniej test przebiegł pomyślnie, bo kontynuował, wyrzucając z siebie słowa z prędkością karabinu maszynowego. – Wygląda mi to na wylew podskórny, całkiem sporych rozmiarów, o, tutaj na brzuchu. – Odsłonił lekko koszulkę Shizuo i pokazał powiększającego się fioletowo-rubinowego siniaka, a raczej sporych rozmiarów plamę. – Możliwe, że jakiś organ wewnętrzny został nadszarpnięty albo przebity. Nie mogę ocenić stanu jego organów wewnętrznych tak na oko. Musimy dotrzeć do mojego domu. Kręgosłup jest na szczęście cały, możemy go przenieść, tylko trzeba uważać na żebra. W samochodzie jest nosze, zaraz przyniosę, nie ruszaj go! – Pobiegł pędem, wyciągnął z długiego bagażnika furgonetki nosze na kółkach, całkiem profesjonalny sprzęt. Postawił je koło blondyna i przewrócił poszkodowanego tak, by można go było bezpiecznie przenieść. Złapał za ramiona, wskazując informatorowi nogi. – Na trzy. 1, 2, 3!

     Podnieśli nieprzytomnego mężczyznę i położyli na białym materiale. Izaya sam zdziwił się, ile siły dodała mu rozpacz. Nigdy nie był dobry w podnoszeniu ciężarów. On był od biegania i uników. Widać te ludzkie, dotąd bezużyteczne drobnostki, jednak mogły się na coś przydać.

     Shinra przypiął bezwładne ciało jakimiś pasami i zaczął ciągnąć je w stronę auta. Izaya pomógł mu dopchnąć je do środka i wpakował się tuż obok, przyznając, że nie umie prowadzić. Shinra zasiadł za kierownicą. Celty minęła ich, ścigana przez drogówkę.

- Nasz Dullahan ściągnął na siebie służby porządkowe. Jedź, jakbyś nie miał hamulców! – W głosie Izayi rozbrzmiewało zdecydowanie.

- Wolałbym nikogo nie przejechać. – Zauważył Shinra, ale i tak ruszył tak szybko, że droga i drzewa niemal zlały się w jedność. – Umiejętność nabyta dzięki Celty. – Wyjaśnił.

A teraz, na zakończenie, mam do was 2 pytania~! :3

1. Jak tolerujecie opisy... mmm, intymnych sytuacji~??? Nie wiem, na ile mogę sobie pozwalać~... ;3
2. Czy macie jakieś specjalne życzenia odnośnie notki na urodziny Izayi~??? Mam kilka pomysłów ale wszystkie są niedokładne, dlatego proszę o propozycje~! Jeśli każdy z was rzuci chociaż jednym czasownikiem (lub więcej niż 1, tak też można ;3), postaram się sklecić z tego jakiegoś ciekawego one-shot'a. X3
Dziękuję za uwagę i liczę na was~! :3

następny rozdział >>