Poskromić bestię - rozdział 4.

Na początek kilka spraw~! :3

Notkę dodaję niezbyt wcześnie... *kładzie uszka w przepraszającym geście* Tylko dzień przed normalnym terminem~... Wiem. Ale wszystkie opóźnienia możecie traktować jako zapowiedź czegoś ciekawego niedługo~! ;3 (Choć czy wam się spodoba, zobaczymy później~...)

Następna sprawa~! Muszę się wziąć za siebie, żeby naprawdę zasłużyć na te pochwały~!!! Plan wydrukowania mojej pracy~... *macha ogonem tak szybko, że niemal go nie widać* Nie zasłużyłam na takie pochwały~... Jednak strasznie się cieszę~...! Jestem niezwykle próżnym szczeniakiem... X3" (Oczywiście, że się zgadzam, jeśli kiedyś naprawdę będziesz chciała zrobić coś takiego, dark_doom~... ;3)

Aa, już nie przedłużam~! Ostatnia sprawa na końcu notki~.

Enjoy~!

     Po nieokreślonym czasie, brunet otworzył podpuchnięte orzechowe oczy i przeciągnął się, nadal leżąc na dywanie. Czując potworną suchość w ustach zmusił się do wstania i podążenia do kuchni.

     Dom zbudowany był w przeciętny, typowy dla bogatszej klasy średniej sposób. W prawej ścianie szerokiego hallu, od wejścia drzwi prowadziły kolejno do salonu, (w głębi którego widać było kolejne drzwi z ciemnego mahoniu, prawdopodobnie prowadzące do sypialni lekarza i jego ukochanej) gabinetu i kuchni. Idąc od drzwi wejściowych cały czas naprzód, docierało się do najszerszych w domu drzwi, prowadzących do łazienki, służącej do zmylenia policji, na wszelki wypadek. Z łazienki kolejne, ukryte za kotarą drzwi prowadziły do ukrytej sali operacyjnej, w której jeszcze wczoraj operowany był Shizu-chan. Z kolei po lewej stronie od wejścia drzwi prowadziły kolejno do: zwyczajnego pokoju gościnnego, kuchni i korytarzyka z kolejnym szeregiem drzwi, prawdopodobnie do pokojów przystosowanych do długotrwałej kuracji pacjentów. Nieco pod ścianą hallu stała kanapa, obok stolika z wazonikiem pełnym zasuszonych polnych kwiatków. Było w tym widać rękę Shinry i jego troskę dla oczekujących pacjentów.

     Orihara po zaledwie jednej pomyłce trafił do kuchni. Nikogo w niej nie było, więc sam rozeznał się w zawartości szafek. Po wypiciu około trzech szklanek czystej wody brunet doszedł w końcu do wniosku, że najzwyczajniej w świecie śmierdzi. Musiał więc odszukać drogę do łazienki i co więcej znaleźć sobie nowe ciuchy, bo jego ukochana bluza nie nadawała się już do niczego. Wyszedł z kuchni i skierował się do sypialni lekarza i jego dziewczyny, chcąc zapytać ich o jakieś ubrania, które mógłby założyć.

- Shinra, Celty... Mam tam wejść, czy któreś z was będzie tak miłe mi pomóc~? – Zza drzwi nie dobiegł go żaden odgłos. Potraktował to jak nieme pozwolenie i otworzył drzwi, tanecznym krokiem wchodząc do środka. – No wiecie, to strasznie niemiłe tak zostawiać gościa~... – Dopiero zauważył, że w małżeńskiej sypialni nikogo nie ma. Właściciele albo byli gdzieś indziej, albo zmyli się razem z Shizu-chan’em, albo może... Zostawili jego słodką zabaweczkę razem z nim~? Zaraz, wróć, dlaczego słodką? Nieważne, Shizu-chan, nadchodzę~!

     Izaya w błyskawicznym tempie przemierzył cały dom, upewniając się, że w łazience leżą zapasy białych i czarnych ubrań w każdym rozmiarze, a lekarza i dullahana nigdzie w domu nie było. Za to w jednym z pokojów dla pacjentów znalazł... Shizu-chan’a~! Całą klatkę piersiową miał w bandażach, podobnie jak nogę pociętą przez samego informatora. Drugą nogę i rękę miał za to włożone w gips. Leżał spokojnie na śnieżnobiałej pościeli, najwyraźniej pogrążony w głębokim śnie, lub też wciąż nieprzytomny. Niestety nie było nikogo, kto mógłby poinformować Izayę, która z tych opcji jest prawdziwa. Zresztą, brunet nie miał jeszcze zamiaru stamtąd wychodzić, nawet po to by zdobyć jakieś informacje. Przypatrywał się spokojnej twarzy Shizuo i aureoli blond włosów rozsypanych na poduszce, nie mogąc oderwać od niego wzroku.

- Shizu-chan~... Dlaczego wyglądasz jak anioł, chociaż uniknąłeś śmierci? – Orihara przekrzywił głowę i uśmiechnął się nieco złośliwie. – Oy~! Śpiąca królewno, dalej udajesz? Na pewno zostawili cię, bo sądzili, że poradzisz sobie ze mną nawet w gipsie, co~? Udajesz że śpisz, żebym podszedł, żebyś ty wtedy mógł zmiażdżyć mi gardło, zgadza się~??? Shizu-chan~... Oy, nie nabrałem się, możesz otworzyć oczy... Shizu-chan, wystarczy, ta gra trwa za długo~! - Izaya zrobił nieszczęśliwą minkę, czując nie do końca zrozumiałą frustrację.

     Dlaczego Shizu-chan nie chciał się obudzić i troszkę na niego powkurzać??? On naprawdę chciał się trochę zabawić, a kiedy Shizu-chan jest nieprzytomny to przecież dokuczanie mu nie ma najmniejszego sensu... Nie ma żadnej zabawy, nie ma satysfakcji, można jedynie przyglądać się niewzruszonej, pozbawionej wszelkiej wściekłości, rozluźnionej twarzy... Pozbawionej ciągłego napięcia i zamyślenia, nieodgadnionej, tajemniczej, wciągającej swoją zagadkową delikatnością akurat w chwili, gdy jego wróg był na tyle blisko, że mógłby go spokojnie dotknąć...

     Część opuchlizny już do tego momentu zniknęła, ukazując coraz wyraźniej szkody wyrządzone przez informatora. Czerwone linie znaczące policzki, czoło i skroń, zadrapania na prawym policzku i co większe fioletowe siniaki. Orihara wpatrywał się zafascynowany w krwistoczerwone rozcięcie na kości policzkowej i nieświadomie zbliżył się do blondyna tak bardzo, że nogami dotykał krawędzi łóżka. Informator pochylił się i przejechał opuszkiem palca po śladzie przecięcia, które sam zrobił zaledwie dzień wcześniej. Skóra Shizuo była zaskakująco delikatna, gładka i zdrowa mimo wszystkich tych uszkodzeń. Z głębszego nacięcia w ledwie kilka godzin pozostał tylko czerwony ślad.

- Shizu-chan, jesteś naprawdę nieznośnym potworem~... – Westchnął cicho. – Nadal śpisz~? Akurat kiedy moglibyśmy się zabawić~? Shizu-chan~... Shizu-chan~! Nee, Shizu-chan~!!! – Brunet zaczął wołać już całkiem głośno, ale nie doczekał się żadnej reakcji. – Jak chcesz! – Prychnął i wyszedł, zamykając za sobą cicho drzwi. Mimo wszystko wiedział od początku, że trochę potrwa, nim ta bestia się obudzi... Łudził się tylko, że skoro to nie do końca człowiek, a jego rany już się niemal zagoiły, to może obudzi się też niemal od razu... Ale to było idiotyczne złudzenie. Izaya będzie musiał jeszcze trochę poczekać, nim jego zabaweczka będzie zdolna do sprostania jego wymaganiom...

     Brunet skierował się z powrotem do łazienki. Powoli ściągnął z siebie całe pobrudzone ubranie i wsadził je do worka na śmieci. Potem wszedł pod prysznic i spędził całą godzinę w odprężającej ciepłej kąpieli. Gdy wyszedł spod ciepłego strumienia czuł się dużo lepiej. Odświeżony, wypoczęty, rozluźniony... Czuł się po prostu gotowy do akcji. Założył na siebie czarną koszulkę i białe spodnie (bo tylko takie na niego pasowały) i postanowił, że pierwsze co zrobi po wyjściu z tego domu, to pójdzie po swoje ubrania. Póki co jednak musiał zadowolić się tym co miał.

     Dokończył swoją poranną toaletę i wybrał się na śniadanie. Miał ogromną ochotę na rosyjskie sushi, ale wiedział, że lepiej nie zostawiać Shizusia samego w domu, na wypadek, gdyby się obudził i postanowił zacząć dzień od rozwalenia gipsu i pójścia do domu... Ach, ta jego nieprzewidywalność~! Właściwie informator nie wiedział, czy Shizu-chan nie leżałby aż do momentu przyjścia Shinry, jak to mu się kiedyś już zdarzyło... I to właśnie było jednym z powodów, dla których cieszył się, że teraz może bez przerwy obserwować Shizu-chan’a. Jakby nie było, dla tego warto zaniedbać kilka dni z życia Ikebukuro... I tak o każdej ważniejszej sprawie będzie informowany przez telefon, więc nie ma czym się martwić.

     Ledwo po kuchni rozniósł się cudowny zapach smażonego jedzenia, już samo jego źródło zniknęło. Izaya nie miał zamiaru marnować czasu na coś tak prozaicznego jak jedzenie. Jak tylko zmył po sobie naczynia, z uśmiechem na ustach, tanecznym krokiem i nucąc pod nosem tylko sobie znaną melodię, skierował się z powrotem do pokoju Shizuo.

     Celty i doktorka dalej nie było.

- Shizu-chan~! – Krzyknął głośno, otwierając drzwi i od razu się na nich wieszając. – Shizu-chan, a wiesz, że te bokserki w misie, które zniknęły ci we wtorek z prania, to moja sprawka~? – Wyszczerzył się szeroko, dalej huśtając się na drzwiach. – I ta damska bielizna, którą ci ktoś podrzucił akurat na czas w którym gościłeś rodziców, to też ja~! – Zawołał śpiewnie. Reakcji nadal nie było. – Shizu-chan, a wiesz, że mam filmik z twoim bratem, jak się przebiera? I jak już jest całkowicie nago... – Oczywiście Orihara blefował, ale miał nieodpartą chęć sprowokowania Shizuo. Nawet gdyby musiał załatwić taki filmik żeby Shizu-chan się obudził, zrobiłby to z łatwością. – Shizu-chan~! To się robi nudne... – Westchnął i podszedł bliżej swojej ofiary. – Naprawdę mogę się znudzić, kiedy nie będziesz chciał mnie zabić... No zobacz, daję ci więcej powodów niż zwykle~! Prawie udało mi się ciebie dobić, a teraz co~? Leżysz i mnie ignorujesz, Shizu-chan, to najgorsza kara jaką mogłeś mi zadać, to jest zwyczajnie nie fair~! – Brunet pochylił się tak, że jego twarz znajdowała się zaledwie ze 3 centymetry od twarzy Heiwajimy. – Shizu~... – Mruknął cicho, muskając twarz blondyna ciepłym oddechem. – Śpiąca królewno, otwórz oczy... – Uśmiechnął się lekko z satysfakcją wyobrażając sobie, jaką minę miałby ex-barman, gdyby się teraz obudził. Zsunął twarz nieco niżej, trącając lekko obojczyki blondyna swoim nosem. – Księżniczko, czas wstawać~.... – Zachichotał, przesuwając głowę jeszcze niżej, przez mostek w końcu docierając do szwów na brzuchu. Ostrożnie zbliżył usta do śladu po operacji i polizał rozcięcie na całej długości. Nici operacyjne w całkiem ciekawy sposób drapały go w język. Rana smakowała chłodną krwią o lekko metalicznym posmaku i środkiem odkażającym, który całkiem mocno szczypał język, oczyszczając go z wszelkich bakterii. – Oy, Shizu-chan, masz całkiem smaczną krew. Gdyby nie ten środek odkażający~. – Informator skrzywił się lekko, ale zaraz wesoły uśmiech pojawił się na jego twarzy, kiedy znów zawisł twarzą w twarz z Shizusiem. – Śpiąca królewna została obudzona przez pocałunek księcia, prawda~?! – W jego oczach zatańczyły iskierki ekscytacji. – Więc jeśli cię pocałuję, Shizu-chan, obudzisz się, mam rację~??? - Brunet był po części dumny i zarazem rozbawiony swoją teorią. Była równie absurdalna co każda bajka, ale stanowiła też informację do sprawdzenia, której dotąd sprawdzić nie mógł. Ponoć jeźdźcy bez głowy też nie istnieli, a co się okazało...? Więc może to jednak ma sens? – Księżniczko, pozwól mi być swoim księciem... – Mruknął cicho na ucho Heiwajimie, powstrzymując się od śmiechu.

     Nachylił się powoli i lekko przekręcił głowę, stykając swoje własne usta z ustami swojego największego wroga. Dłonią przesunął po policzku blondyna, wyczuwając każde zadrapanie na jego skórze wyraźniej niż dotąd. Zmysł dotyku znacznie mu się wyostrzył, kiedy wsunął swoje wargi między wargi Shizuo. Pieścił je nadzwyczaj delikatnie, pilnując się, żeby ich nagle nie ugryźć. Jego palce w końcowym efekcie wylądowały w miękkiej blond aureoli na głowie Shizusia, prowadząc jego twarz tak, jakby on sam też nią lekko poruszał. Orihara właśnie przeżywał najdelikatniejszy i zarazem najbardziej zmysłowy z pocałunków swojego życia. Jednak kiedy odsunął się od ust swojego tymczasowego podopiecznego, pozostawiając na nich lekko wilgotny ślad, ten nadal pogrążony był w głębokim śnie. Izaya westchnął tylko i na swojej wyimaginowanej liście skreślił ”pocałunek z królewną”.

- No cóż, Shizu-chan~... Na księżniczkę jednak się nie nadajesz. – Mruknął i usiadł na fotelu pod ścianą. – Poczekam tutaj, na wypadek, gdybyś się rozmyślił i postanowił wstać. – Zakpił, wyciągając telefon z kieszeni. 43 nieodebrane sms’y.

     Świetnie – sarknął w myślach – pracy się nazbierało, a to tylko jedna przespana noc...

No i to koniec na dziś~! Moim zdaniem~... Albo nie, nic nie mówię~! X3

A teraz, a teraz~! Mam do was sprawę~!

Ostatnim razem pomysł nie wypalił, więc postanowiłam, że spróbuję jeszcze raz~... A rezultaty zależą od was~!

Chciałabym spróbować napisać coś mniej samolubnie, a więc co za tym idzie, zapraszam was do zabawy~! Proszę o podanie cechy charakteru (Bądź kilku cech, jednak max. 3 propozycje od osoby, dobrze~?) - może to być coś z waszego charakteru, ulubionej postaci, bądź to co aktualnie wpadnie wam do głowy~! Wybierzcie sobie co tylko chcecie~!

Chcę spróbować~... Nie ręczę, że mi się uda, ale być może, jeśli mi pomożecie i trafi mi się wolna chwila, napiszę to i opublikuję efekty. :3

Bardzo liczę na waszą współpracę~!!!

<<poprzedni rozdział      następny rozdział >>