Poskromić bestię - rozdział 2.

Witajcie~! :3 Powracam z nowym rozdziałem, zapewne dość mało wciągającym, za co najmocniej przepraszam, (tej treści naprawdę nie mogłam pominąć) ale przynajmniej historia poszła dalej~! Jeszcze jakiś czas niewiele się będzie dziać, bo chciałam, żeby napięcie Izayi wam się troszkę udzieliło. ^^" Mam nadzieję, że czytelnicy mi to wybaczą~?
Więc, nie będę dłużej przynudzać (chyba mało kto lubi wstępy odautorskie tak jak ja~?), tylko szybko dodam rozdział 2 i zajmę się pisaniem trzeciego~.
Ach, i jeszcze dziękuję wszystkim, którzy skusili się chociaż na pierwszy rozdział, niezależnie czy komentowali, czy też nie~. ;3

Tak więc, tym razem już naprawdę nie przedłużając, serdecznie zapraszam~! :3

Enjoy~.

     Po drodze nikt zbytnio nie kwapił się do rozmowy. Doktor był zbyt zajęty prowadzeniem, i tylko od czasu do czasu prosił Izayę o raport na temat zdrowia blondyna, a sam informator prócz tych raportów nie mówił też zupełnie nic. Nie upewniał się, czy z Shizuo będzie wszystko w porządku. Nie szukał pocieszenia. Nie próbował szukać potwierdzeń wymyślnych rozwiązań przywracania ofiary do zdrowia. Nie oferował pomocy. Nie próbował się usprawiedliwiać, mimo że jasnym było, iż ten wypadek był jego sprawką. On po prostu się zamyślił. Nie odrywając wzroku od swojego wroga, stojąc cały czas na nogach, mimo widocznego wyczerpania, intensywnie nad czymś rozmyślał. To było tak prawdziwą i nienaturalną reakcją, że Shinrze wydawało się aż nieludzkie. Ale z drugiej strony, kto widział, żeby Orihara Izaya zachowywał się kiedykolwiek jak przeciętny człowiek?

     Okularnik dotarł do swojego najbliżej położonego, tajnego gabinetu, w przeciągu kilku napiętych i niespokojnych minut. Zaparkował z piskiem opon, ale na tyle ostrożnie, żeby pasażerowie nie rozpłaszczyli się na ścianach. Wybiegł zza kierownicy i pociągnął nosze z Shizuo aż do sali operacyjnej w niepozornym domku w środku miasta. Izaya pomógł mu, z zawziętą miną upierając się, że będzie obecny przy wszystkim, czy Shinra tego chce, czy nie.

     Dotarli do dźwiękoszczelnego pomieszczenia, oświetlonego ostrym światłem mocnych żarówek operacyjnych. W pokoju nie było też okien, więc lekarz mógł na tyle spokojnie na ile pozwalała sytuacja, wziąć się do pracy bez zbędnych przygotowań.

     Tylko czym na ten czas zająć Izayę, żeby nie przeszkadzał i, co więcej, nie wyrządził żadnej szkody?

Izaya:

     Informator stanął przy drzwiach, właściwie nie wiedząc, co powinien zrobić. Nie znał się zbytnio na medycynie, przynajmniej nie aż do tego stopnia, jaki był w tej chwili potrzebny, żeby coś zdziałać. Postanowił, że zrobi wszystko, co w jego mocy, żeby uratować osobę, bez której jego życie ziałoby nudą i pustką, jednak nie wiedział, w czym mógłby pomóc. Przyglądał się od progu działaniom lekarza – myciu rąk, szybkiej zmianie fartucha, zdejmowaniu koszuli z umięśnionego torsu blondyna i pospiesznym badaniom.

     Do pokoju wpadła Celty, bez zbędnych ceregieli podstawiając okularnikowi telefon pod nos.

- Tak Celty, przygotuj mi narzędzia. Zgubiłaś ich? – Shinra właśnie sprawdzał, w jak przytomnym stanie znajdował się Shizuo. Blondyn najwidoczniej całkowicie odpłynął, ale nadal żył. Lekarz wstrzyknął mu jakiś płyn, prawdopodobnie znieczulenie.

     Ze strony kobiety-cienia padła niema odpowiedź, po czym podjechał też stolik z narzędziami.

- Dziękuję. Zaczynam.

     Shinra w końcu chwycił za skalpel. Przedmiot zalśnił niebezpiecznie w ostrym świetle żarówek, przypominając ostrze mające zadać śmiertelny cios, żeby biedna ofiara nie musiała się zbyt długo męczyć.

     Izayę ogarnęły mdłości i jakaś gwałtowna fala paniki, wywołująca pieczenie całego ciała i szum w głowie. Bał się, że Shizu-chan’owi zaraz coś się stanie. Że zaraz obudzi się z krzykiem, skalpel przebije mu jakiś organ i ten po prostu wykrwawi się na śmierć. Albo, że operacją się nie powiedzie. Albo, że mimo sprawnej operacji okaże się, że blondyn i tak jest nie do odratowania. Albo jeszcze gorzej, nie da się operować bez poświęcenia czegoś i Shizu-chan zostanie inwalidą do końca życia. Albo nawet, że on już nie żyje, tylko Shinra jeszcze tego nie zauważył. Dotąd mogło stać się właściwie wszystko.

     Izaya zamknął oczy i kolorem twarzy dopasował się do śnieżnobiałych ścian.

     Jeśli chce, żeby Shizu-chan żył, musi pomóc. Jeśli chce, żeby ta irytująca bestia normalnie funkcjonowała, musi wziąć się w garść. Shizuo był przecież dla Orihary, tak jakby, mimo wszelkich sprzeczności i nieporozumień, jego najlepszą i najcenniejszą zabawką. Bez niego życie bruneta byłoby ciągłym przedstawieniem, wiecznym siedzeniem przed ekranem laptopa, z każdym dniem bardziej nużącą zabawą, polegającą na ingerowaniu w życiu innych, o czym oni nie mieli nawet zielonego pojęcia. Shizu-chan był inny. Pod każdym względem inny. Nie miał ludzkich odruchów, zachowań, ani żadnego takiego badziewia. Nie bał się, zawsze był gotów przeciwstawić się losowi i postawić na swoim. Ludzie bali się go, ale nie miał problemów z nawiązywaniem szczerych więzi przyjaźni. Izaya mógł powiedzieć mu, co myśli, mógł zdradzić jakie okropieństwa wplótł w jego życie, mógł nawet próbować go zabić, ale Shizu-chan okazywał się silny, silniejszy niż on sam i zawsze na swój sposób stawiał na swoim, zostawiając brunetowi jedynie kontrolę nad sytuacją, dzięki czemu jeszcze żył. Bez niego życie informatora byłoby jednak irytujące i stresujące. Bez niego życie nie byłoby takie samo. Całkowicie by się zmieniło, straciłoby dotychczasowy sens. Izaya przemyślał to już w furgonetce. Nie był gotów pozwolić Shizusiowi umrzeć. To zburzyłoby cały jego plan. Teraz jego obowiązkiem było podejść tam i pomóc na ile się da.

- Shinra, ja... – Zaczął, ale głos mu zadrżał. Co się z nim działo?!

     Doktor rzucił mu tylko szybkie spojrzenie. Nie był zbyt zadowolony z jego stanu, to mało powiedziane.

- Izaya! Potrzebny mi ktoś z głową, osoby które ją tracą stanowią tylko przeszkodę! – Pouczył go surowo.

     Celty wyrzuciła z siebie silniejszy obłok dymu i podstawiła Shinrze ekran pod sam nos.

- Ależ nie Celty! – Okularnik rozweselił się i przez chwilkę wyglądał na zakłopotanego. – Nie chodziło mi o dosłowne tracenie głowy, ty jesteś tutaj niezastąpiona! To była przenośnia, żeby Izaya w końcu się stąd ruszył i się uspokoił, może przespał... Absolutnie nic do ciebie nie mam, najdroższa. – Uśmiechał się jeszcze przez chwilkę, a potem spoważniał. – Potrzebne mi sączki i jeszcze... – Resztę słów zagłuszył pisk w głowie Orihary. Był tak nieznośnie głośny, że brunet nie był w stanie się skupić. Dotarło do niego tylko to, jak zsuwa się po ścianie. Podciągnął kolana pod brodę i wpatrzył się w punkt przed sobą, zastygając tak na jakiś czas.

     To tylko krew. Nic mu się nie może stać. Oczywiście, że nie może. On jest odporny na obrażenia, jego ciało regeneruje się kilkanaście razy szybciej niż przeciętnego człowieka... Ach~! Co ze mnie za idiota! Martwię się o tę kreaturę, a jestem przez to zupełnie bezużyteczny... Ha~! Przecież jestem Orihara Izaya, jestem bogiem tego miasta~! Co ja wyprawiam... Mogę pomóc, oczywiście, że mogę. Nie jestem słaby, nawet jeśli chwilowo dałem się ponieść, zupełnie jakbym był jakimś PRZECIĘTNYM człowiekiem... Też jestem silny. Nie zostawię go tam samego, w ciemnościach, nie pozwolę mu umrzeć bez mojej zgody.

     W miarę jak Izaya odzyskiwał swoją zwyczajową pewność siebie i przypominał sobie, że jest niepokonany, pisk w uszach zanikał. Po kilkunastu, albo nawet tylko kilku minutach, Izaya podniósł się czując, że znów jest dawnym Izayą. W każdej chwili gotowy na rozlew krwi.

- Już dobrze. – Zapewnił, widząc spojrzenie lekarza. – Chcę pomóc w czymkolwiek. Proszę, – dodał, uśmiechając się lekko i rozkładając ręce – chyba jest coś, przy czym mogę się przydać?

     Celty podała mu nasączone czymś waciki i pokazała tekst wstukany pospiesznie w telefonie.

- ”Twarz Shizuo. Trzeba odkazić otarcia. Masz tu wodę utlenioną i wszystko, co może się przydać. To podstawy pierwszej pomocy, tyle na pewno potrafisz, prawda? Wygląda gorzej niż jest w rzeczywistości, głowa zawsze bardziej krwawi. Na pewno dasz radę, Izaya???”

- Oczywiście~! – Brunet uśmiechnął się, zadowolony. Nie było miesiąca, w którym nie musiałby opatrywać swoich zadrapań po spotkaniu z Shizu-chan’em. – Już się za to biorę.

     Shinra nawet na niego nie spojrzał. Był zajęty operacją, na którą Izaya wolałby nie spoglądać zbyt często.

     Kiedy informator otarł już bardzo powoli całą twarz Shizuo z krwi, okazało się, że nie było aż tak źle. Tak naprawdę największe szkody wyrządził on sam, bo jego nacięcia były gorsze niż stłuczenia od wypadków. Gdyby nie uprzednie nacięcia zresztą, blondyn pewnie nie miałby tej strasznej opuchlizny. Jednak teraz nie można było wiele na to poradzić. Jedyne, co on sam mógł teraz zrobić, to obiecać sobie, że od teraz będzie łagodniejszy i nie pozwoli, żeby jego zabawka się o tym dowiedziała. To zaburzyłoby przecież jego codzienne wybuchy złości, prawda? A tego by nie chcieli...

Celty:

Po dłuższym czasie ciężkiego zmagania się z krwawieniem i nastawianiem żeber, czasie w którym Izaya oczyszczał twarz Shizuo, a potem bawił się skalpelem, podając od czasu do czasu potrzebne narzędzia, Shinra w końcu przerwał wręcz nieznośną ciszę.

- Izaya, bądź tak miły i podaj mi wodę. Tą do picia, zaschło mi w gardle. – Wychrypiał doktorek.

- Proszę~! – Zawołał śpiewnie brunet, przystawiając mu butelkę do ust. – Oo, Shinra, kończysz już~? – Ucieszył się, robiąc przy tym tak niewinną minkę, że Celty, gdyby miała głowę, uniosłaby obie brwi. Przecież jeszcze niedawno wyglądał na przybitego... On chyba rzeczywiście nie mógł żyć, nie czując się panem sytuacji.

- Jeszcze chwila i będę mógł go zaszyć. – Westchnął jej ukochany, robiąc równie dziecinną, nieporadną minkę. Widać przepełniała go ulga, bo stan Shizuo stał się stabilny. Największy problem z pewnością był już z głowy, skoro on sam pozwalał sobie na mniej poważne zachowanie. – Potem jeszcze tylko ręka, noga... Do nastawienia, bo oczywiście ta druga... Izaya, czy ty celowałeś w tętnicę udową? – Okularnik przeszył Izayę wzrokiem na wylot.

- Shinra~... – Mruknął informator, szczerząc się radośnie i równie niewinnie, co przedtem. – Cokolwiek odpowiem, nie uwierzysz mi, prawda~?

- Racja. – Skinął głową w odpowiedzi. – Zostawmy to na później, kiedy już wszystko będzie zależało od czasu, zamiast od mojego spokoju.

- ”Też mu nie wierzę.” – Podstawiła ekran przed okulary doktora. – ”Sądzisz, że to bezpieczne, żeby tutaj był? Jakby nie było to on najbardziej chciałby zabić Shizuo.”

- Wiem. Ale nie pozwoli się wyrzucić, a poza tym mógł pozwolić mu się wykrwawić, a zamiast tego zadzwonił do mnie. Nie wiem co się dzieje, ale myślę, że na razie możemy mu zaufać. – Szepnął ledwie dosłyszalne Shinra, obserwując Izayę stojącego po drugiej stronie pomieszczenia.

- ”Niech będzie. Ale ja wolę mieć go na oku.”

<< poprzedni rozdział      następny rozdział >>