Poskromić bestię - rozdział 10.

'hayo~! ;3
Witajcie w kolejnej notce, nareszcie na czas, jaki sobie wyznaczyłam~! Jestem z siebie dumna~... :3 *macha ogonkiem*
Pisząc to w końcu zaczęłam odczuwać, że brak mi tutaj prawdziwego Izayi~! Jego psychopatycznego śmiechu, kpiącej miny, naśmiewania się z ludzi~... Wolności mu brakuje~!!! >.< Dlatego postanowiłam dać mu nieco swobody~. Zobaczymy co z tego później wyjdzie~...
Teraz tak bardziej w kwestii ogłoszeń~! Jeśli uda mi się zbetować je na czas, w piątek powinna pokazać się druga część "Wesołego miasteczka"~! Mam nadzieję, że się uda, bo bardzo chciałabym mieć to z głowy~... X3 No, żartuję, moim celem jest tylko to, żebyście byli zadowoleni~! :3 Więc trzymajcie kciuki~...
A teraz... Enjoy~! ;3

Izaya:

     Otworzył drzwi, rozmawiając przez telefon. Uśmiechnął się wesoło do Shinry i pokazał mu, żeby wszedł i poczekał.

- Tak, tak, arigato Hamashima-san~! Rozumiem~! Więc do usłyszenia~. – Rozłączył się. – Ohayo Shinra~! – Uśmiechnął się wesoło. – Przyszedłeś zobaczyć się z Shizu-chan’em, prawda~? Więc mam do ciebie prośbę~! – Ściszył głos.

- Prośbę~? – Zapytał cicho lekarz, uśmiechając się z niewinną dezorientacją.

- Tak~! – Brunet popatrzył doktorowi poważnie w oczy, co trochę kontrastowało z jego wesołym uśmiechem. – Słuchaj Shinra... Jeśli Shizu-chan by się pytał... – Odetchnął. - To ja i on jesteśmy parą. Nie są ci znane szczegóły. – Zauważył lekko zdziwioną minę Kishitaniego. – Nie jesteś tak zdziwiony, jak się tego spodziewałem. – Uśmiechnął się nieco niebezpiecznie.

- To dlatego, że już od dłuższego czasu spodziewałem się, że coś kombinujesz, Izaya… - Wzruszył ramionami i również spojrzał mu w oczy. – Nie jestem tylko pewien, co. A nie zrobię niczego, co zaszkodziłoby Shizuo. – Poprawił okulary. – Więc jaki dokładnie jest twój plan???

- Shinra... – Informator westchnął cierpiętniczo, patrząc na przyjaciela. – Nie mogę ci powiedzieć wszystkiego ze szczegółami, bo Shizu-chan będzie coś podejrzewał~! Chodzi mi tylko o to, żeby mi zaufał i nie rzucał we mnie wszystkim, co popadnie~...

- A ty przypadkiem tego nie lubisz? – Przerwał mu lekarz.

- No tak~... Ale... – Skoro mógł odstawić spektakl przed Shizusiem, może też przed Shinrą, prawda~? Tylko musi być bardziej wiarygodny~! Spuścił wzrok nieco niżej, patrząc niewidzącym wzrokiem. – Wiesz, chwila przerwy też jest ciekawa~! – Uśmiechnął się i znów spojrzał mu prosto w twarz. – A Shizu-chan jest bardzo ciekawą zabawką~! I opiekowanie się nim nie jest problemem, więc dopóki nie odzyska pamięci mogę z nim zostać~! A jeśli zbyt szybko przypomni sobie, że mnie nienawidzi, to nici z zabawy, nie~? – Popatrzył na mężczyznę przed sobą wesoło, jednak dając do zrozumienia, że „coś ukrywa”, a on nie musi wiedzieć, o co chodzi. A niech sobie myśli, co chce~! On musi mieć czas, żeby zbliżyć się do Shizusia~!

- Dobra... To jedno mogę mu powiedzieć, ale żadnych kłamstw poza tym. I bądź tak łaskaw tym razem wyjść z domu na czas mojej wizyty, dobrze?

- Muszę~? – Orihara popatrzył na niego z zawiedzioną miną.

- Tak. Uznaj to za cenę utrzymania twojej wersji, ok?

- Skoro muszę... – Nie odpuściłby tak łatwo, ale skoro musiał, to dobrze by było jednak iść i zobaczyć, co się dzieje na mieście. Za niedługo zresztą miała być ta walka, o której opowiadał chłopak z czata. Okazało się, że to naprawdę ma się odbyć, co ciekawsze między dobrze rozwijającymi się grupami, więc dlaczego by nie pójść~...? – Dobrze~! Tylko zawołaj mnie od razu jak będziesz kończył, dobrze~? – Pochylił się nieco do przodu, pokazując całym sobą, że oczekuje na odpowiedź.

Shinra:

     Doktorek uśmiechnął się wesoło. Wiedział tyle ile widział dotychczas na przenośnym obrazie z kamery i tyle, ile wiedział o tej dwójce. I przynajmniej dotychczas wydawało mu się, że Izaya nie ma złych zamiarów, raczej po jego zachowaniu można się było spodziewać, że póki co chce tylko zyskać cenne dla niego informacje. Chociaż tak naprawdę niczego nie mógł być pewien. Kishitani miał ze sobą ekranik, po drodze oglądał przecież wyjaśnienia Izayi~. Fakt, że były dość skąpe, lecz to tylko lepiej dla niego – nie musiał wiele wyjaśniać, tylko coś mu o nim opowiedzieć, a Shizuo z pewnością liczył na jakiekolwiek normalne informacje. Te Orihary z pewnością nie dodały mu ani pamięci ani pewności siebie i swojej normalności. Co by więc było, gdyby Kishitani nie pojawił się tam teraz~? Musiał w końcu ratować sytuację i relacje swoich przyjaciół! On też chciał, żeby się pogodzili! Choć może w zwyczajnych okolicznościach i nie zostając „parą”... Ale żaden plan nie jest idealny, prawda?

- Oczywiście, Izaya~! – Mruknął wciąż wesoło. – A ty zajmij się czymś przez ten czas, bo to może trochę potrwać~! – Ostrzegł, zmierzając do pokoju ze swoim pacjentem.

- Poczekaj, powiem Shizu-chan’owi, że idę~! – Zawołał brunet i wpadł do pokoju pierwszy. Kiedy lekarz tam dotarł, zdołał dostrzec zakłopotaną minę Izayi.

     Ciekawe, czy jest prawdziwa...? Nie, przecież to Orihara! I do tego sam mówił, że to jego plan... Niepotrzebnie się łudzę, że ta dwójka potrafiłaby się normalnie przyjaźnić...

- ...Shizu chan, gomenne. Ale za to Shinra wyjaśni ci wszystko, co będziesz chciał~! I odpoczniesz ode mnie, to chyba dobrze, prawda~?

- Nie możesz poczekać gdzieś w kuchni, czy coś? – Blondyn skrzywił się lekko, jakby słysząc własne słowa. Czuł się zagubiony, było to po nim widać. Przyzwyczaił się do obecności informatora... Więc bez niego czuł się zagubiony, prawda~? Ha, rozgryzłem go~!? – Jakbym o coś pytał, a ty mógłbyś dopowiadać swoją wersję?

- Etto... – Izaya popatrzył na szatyna i postukał palcem wskazującym w szczękę, udając, że się zastanawia. – A co, nie wierzysz Shinrze~? – Popatrzył na Shizusia zdumiony. – Nie martw się~! Zadasz mi te pytania jak wrócę~! – Uśmiechnął się szeroko. – A nasz drogi doktorek opowie ci wszystko bardziej obiektywnie niż ja~! – Zbliżył się i przeczesał palcami blond włosy zamyślonego Shizuo, wciąż uśmiechając się nieco niepoważnie. – Wrócę jak szybko się da. – Zapewnił.

     Heiwajima popatrzył na niego groźnie, ale zaraz wypuścił powietrze nosem, starając się zachować spokój. Wyraz jego twarzy złagodniał.

- Miałeś tego nie robić. – Zauważył spokojnie.

- Och, racja~... Wybacz, Shizu-chan, ale masz takie fajne włosy~! – Zachichotał, na co blondyn tylko przewrócił oczami.

      SHIZUO przewracający oczami?! Nie widziałem tego... Od wieków!

- Shizuo, nie martw się. Wezwę Izayę jak tylko skończę. Tymczasem musi wyjść. – Wtrącił się doktor. – Jeśli chcesz, opowiem ci o czym tylko chcesz. Wiem tylko trochę mniej niż on. – Uniósł kąciki ust w przyjaznym uśmiechu. Heiwajima niewątpliwie musiał się zastanawiać, jaką gadułą był w „swoim poprzednim wcieleniu”.

- Dobra. – Zgodził się w końcu pacjent. – W końcu nie jestem dzieckiem. – Westchnął, rozluźniając się.

- Więc~! – Zawołał wesoło Izaya, obracając się wokół własnej osi i zakładając swoją bluzę z futerkiem, którą właśnie zabrał z oparcia fotela. Wsadził ręce do kieszeni, wyciągnął stamtąd nóż sprężynowy, otworzył ostrze i zasalutował, przykładając je do czoła. Na swój sposób wyglądał znów jak przed całą ta aferą. Tylko kpiący uśmiech jeszcze powstrzymywał. Uśmiechał się radośnie i puścił oko Shizusiowi. – Jak ci się podobam, Shizu-chan~? – Znów okręcił się dookoła.

- Ymhmm... – Mruknął niezrozumiale blondyn, gapiąc się w sufit.

- Coo~? Ach, no dobrze, nieważne~! – Machnął lekceważąco dłonią i pochylił się, żeby wyszeptać coś do ucha Heiwajimie. Następnie znów zasalutował i wyszedł, rzucając tylko na odchodnym: - Papaa, Shinra~! – Pomachał im i zniknął.

     Szatyn zwrócił wzrok z powrotem na swojego pacjenta. Shizuś patrzył na niego spokojnie.

     Zaskakujące~! Zupełnie jakby pozbył się całej agresji~! Ciekawe, czego to skutek... Utraty wspomnień, czy może tak długiego przesiadywania z Izayą? A może przemyślał sytuację i w jakiś niezrozumiały sposób doszedł do wniosku, że on mu wcale nie przeszkadza? Niemożliwe, pozbył się swojego instynktu? Ale to chyba musiałoby znaczyć, że jego instynkt powstał na skutek jakiegoś wydarzenia w jego życiu... Jeśli zniknął, bądź osłabł, oczywiście. Bo może on po prostu nie wie, że powinien słuchać przeczuć, póki jest na to pora...? Choć z drugiej strony Izaya i Shizuo jako przyjaciele to naprawdę byłby koniec problemów... Chyba, że Izaya zyska zbyt wiele jego zaufania i wtedy wykorzysta go do swoich celów... A jego celem nie jest raczej podbój serca kogoś, kogo uważa za potwora i swojego największego wroga, prawda?! Muszę dbać o bezpieczeństwo swojego przyjaciela, tak czy inaczej. I muszę być lojalny wobec Shizuo, którego znam, bo ten człowiek w końcu odzyska wspomnienia, jestem tego pewien. Jeśli nie sam, to z pomocą moją i Celty. Przecież ona tym bardziej nie odpuści~! Jest taką troskliwą osobą~...

- Shinra! – Shizuo wołał go ochrypłym już głosem od dłuższego czasu, choć lekarz dopiero teraz to zauważył. – Haaalo, obudź się! Chyba nie przyszedłeś tu filozofować nad swoimi myślami, nie???

- Hę? Ach, Shizuo~! – Uśmiechnął się, zakłopotany. – Już, już, przepraszam~! Po prostu myślałem o czymś...

- Dobra, dobra, wiem. – Przełknął ślinę z wysiłkiem. – Jako lekarz... Mógłbyś podać mi wodę do picia? – Poprosił.

- Jasne~! I nie tylko jako lekarz, jestem tu głównie jako twój przyjaciel~! – Podszedł do dzbanka z wodą i pojedynczej szklanki. – Ta jest twoja, tak? – Nalał wody, podniósł Shizusia (Jak Izaya dźwiga go tak kilka razy dziennie?) i dał mu się napić.

- Dzięki. – Mruknął blondyn, przez chwilę błądząc niewidzącym wzrokiem po suficie. – To co zamierzasz teraz? – Zapytał, zwracając w końcu uwagę na doktorka.

- Hmmm~... Na początek kilka badań, a tak poza tym, odpowiadać na twoje pytania, gdybyś jakieś miał~! – Kishitani przyłapał się na tym, że mówi do Shizuo trochę tak, jakby się nie znali. Nie podobało mu się to. Jeśli on ma odzyskać wspomnienia, trzeba szybko przyzwyczaić go do zwykłego porządku rzeczy~! – Shizuo~! – Zawołał entuzjastycznie, wymyślając w pośpiechu jakiś temat do rozmowy. – Co chciałbyś zjeść, gdybyś miał teraz do wyboru wszystko~?

- Wszystko... – Zastanowił się. – Napiłbym się mleka. Chociaż... To chyba też nie to. – Zmarszczył brwi. – Mam wrażenie, zresztą od dłuższego czasu, że czegoś mi brakuje. Od czasu do czasu aż ssie mnie w żołądku, a ja nawet nie wiem, co to jest! – Zacisnął pięść, zdenerwowany.

- Coś, do czego jesteś przyzwyczajony... – Mruknął Shinra. – Bardziej niż mleko... – Mruczał do siebie. – Wiem!!! – Wykrzyknął triumfalnie, otwierając swoją torbę. Wyciągnął z niej dwa małe papierowe prostokąty różnej wielkości. – Celty kazała ci przekazać! Zapomniałbym. – Uśmiechał się triumfalnie. – Normalnie nie pozwalam palić, bo sądzę, że to niezdrowe... Ale w tym wypadku już odpuszczę sobie kazanie~! – Dodał dobrodusznie.

- Ja palę? – Zdziwił się głośno blondyn, a zaraz: - Moment, Celty??? – Aż uniósł głowę, wpatrując się, czy raczej przewiercając lekarza wzrokiem na wylot.

- Aaa... – Kishitaniemu zrzedła mina, ale szybko się zrehabilitował, śmiejąc się i udając zakłopotanego. – Emmm, no tak... Więc Celty to moja dziewczyna... Nie wiem, dlaczego akurat ją pamiętasz, chociaż... W sumie, to jest twoją najbliższą przyjaciółką, z tego co mówiłeś. No i tak... Tak, dobrze pamiętasz, jakby to delikatnie ująć... – Przymknął oczy i odetchnął głęboko. – Nie jest tak do końca człowiekiem... Nie ma głowy. Na podstawie moich badań wychodzi na to, że jest stworzeniem z Celtyckiej mitologii, bezgłowym jeźdźcem, tak jakby... Zgubiła gdzieś głowę, wiem jak to śmiesznie brzmi, i utknęła w naszym mieście, odtąd poszukując jej cały czas. Póki co mieszka u mnie i wciąż łapie różne mylne tropy. – Nawijał, nie dając nawet chwili na przerwanie mu. – Wybacz, miałem zacząć od tak neutralnych tematów, jak na przykład co porabiałeś gdy byłeś dzieckiem i ile znaków drogowych w naszym mieście rozwaliłeś, nim pogodziłeś się z Izayą, wcale nie chciałem zaczynać od mojej ukochanej, ale skoro ją pamiętasz, może to ci o czymś...

- SHINRA! – Krzyknął w końcu blondyn, zagłuszając go i przerywając jego słowotok. – Uspokój się. – Zabrzmiał zupełnie jak dawny on. Lekarza naprawdę o cieszyło, choć wciąż bał się, że to nic nie dało i teraz Heiwajima tylko go wyśmieje, odmawiając leczenia i zaufania mu, a wtedy przecież byłby... – Weź głęboki wdech! – Rozkazał. Doktorek napchał sobie płuca i policzki powietrzem, czekając na polecenie wypuszczenia powietrza. – Dobra, ale nie musisz wstrzymywać oddechu... – Wypuścił powietrze. – Słuchaj. Coś... Jakbym coś pamiętał. Ona... jeździ na motorze, nie? Ten motor to właściwie jej koń, powóz czy jak to tam nazwać. I ubiera się w strój z czarnej skóry... – Złapał się za głowę jedną ręką. – Nie, czekaj, ten strój jest z cienia, nie? I nosi taki żółty kask jakby z uszkami, żeby nie było widać, że nie ma głowy, tak? Rozmawia przez taki smartphone, jakby była niemową? No racja, trudno rozmawiać, kiedy się nie ma ust a już tym bardziej głowy... – Zamyślił się. Lekarz nie przerywał tego procesu. Może właśnie otworzył jakąś klapkę w jego pamięci... – Pamiętam, przyjaźnimy się. – Uśmiechnął się i pokiwał głową. – Tak, pamiętam swoją przyjaciółkę. Rozmawialiśmy, będąc koło jakiegoś baru... To był rosyjski bar sushi, nie? – Zaskoczył, uśmiechając się coraz szerzej. – Z takim dużym murzynem. S... Si... Eee, nie pamiętam. – Walnął w materac zaciśniętą dłonią. Niecierpliwił się. – Byłem tak blisko!

- Simon. – Podpowiedział Shinra, uśmiechając się z fascynacją. To było niesamowite! Więc opowiadając mógł mu o wszystkim przypomnieć, tak!? A on przyjmował to tak spokojnie i naturalnie~!

- Właśnie! – Mruknął Heiwajima.

- Pamiętasz coś jeszcze~?

- Próbuję sobie przypomnieć... – Zmarszczył brwi. – Ale nie pamiętam. Nie mogę, nie udaje mi się... – Poddał się. – Boli mnie głowa. I znów ssie w żołądku. – Popatrzył na paczkę papierosów i zapałki w dłoni lekarza tęsknym wzrokiem.

- Ach, już~! – Otworzył paczkę i wyciągnął jednego. Wstał, odłożył wszytko na fotel i podniósł Shizusia do siadu, opierając go plecami o ścianę. Namęczył się przy tym, ale to nie był taki znów problem. Podał mu papierosa i podpalił zapalniczką. W ostatniej chwili otworzył też okno, przypominając sobie, że to w końcu jego dom, więc lepiej go nie zasmrodzić. – I jak~?

- Dużo lepiej. – Heiwajima zaciągnął się, tak samo jak zaciągałby się świeżym powietrzem po dłuższym siedzeniu pod ziemią. – Brakowało mi tego... – Przymknął powieki, rozkoszując się tą chwilą. – Masz może popielniczkę?

- Popielniczkę... – O tym nie pomyślał. – Czekaj, zaraz wrócę. – Popędził do innego pokoju, w którym akurat rezydował kiedyś nałogowy palacz. Smrodu nigdy do końca nie dało się pozbyć... – Jestem! – Zawołał, wracając i podchodząc do łóżka. Podstawił naczynie akurat, kiedy popiół sam zaczął spadać. – Więc, chciałbyś dowiedzieć się czegoś jeszcze? – Odłożył popielniczkę i pochylił się nad zdrową ręką Shizusia, odłączając od niej kroplówkę.

- Mógłbyś opowiedzieć mi o moim dzieciństwie? O bracie, którego ponoć mam? Jak najwięcej. Spodziewam się po tym porządnej migreny, ale chcę wiedzieć jak najwięcej.

 - Masz bóle głowy po tym, jak coś sobie przypominasz? Interesujące... Jak intensywne są, kiedy tylko wytężasz umysł, a jak kiedy coś odkrywasz?

- No przy samym wytężaniu to jak błądzenie po pustych uliczkach, da się wytrzymać dopóki to nie zrobi się wkurzające... A jak coś sobie przypominam to mam wrażenie dłubania śrubokrętem od środka...

- A występują czasem bez powodu? Bo wiesz, czytałem o tym trochę, ponoć zdarzają się przypadki...

 - Shinra! – Mruknął blondyn, zniecierpliwiony. – Informacje! Opowiedz mi o mnie!

- No tak~... – Odparł zakłopotany lekarz. Wybacz. Więc zaczynając od czasów, kiedy jeszcze nie chodziłeś do szkoły... – Zaczął opowiadać, badając jego zagipsowane kończyny.

Shizuo:

     Mimo pulsującego bólu głowy, Heiwajima czuł się świetnie. W końcu coś mu się przypomniało, a jeszcze więcej mógł sobie przypomnieć, słuchając Shinry. Nie doznawał już takich olśnień, nawet słuchając o swoim bracie, jednak przynajmniej dowiadywał się czegoś o sobie i mógł być pewien, że to prawda. Lekarz sprawiał wrażenie przyjaznego roztrzepańca, choć zdarzały mu się też chwile, gdy okulary odbijały refleksy świetlne i nie widać było oczu, a wtedy sprawiał wrażenie zupełnie innego, zupełnie jakby był jakimś psychopatą. Jednak to szybko mijało. To musiało być tylko złudzenie. Ten momentami irytujący gaduła był naprawdę ciekawą osobą.

     Shizuo zaciągał się już drugim papierosem. Uzupełniał braki nikotyny.

- Wiesz, wtedy nieźle się potłukliście. Musiałem zszywać ci kilka miejsc, jego zresztą też... Ale w gruncie rzeczy po pewnym czasie się zaprzyjaźniliście. – Lekarz jakby się zamyślił.

     Czyli że to jednak prawda...?

- Tylko... Tylko zaprzyjaźniliśmy? – Shizuo nagle zaczął się zacinać, mówiąc. Naprawdę nie pasowało mu, że jest taką osobą i w dodatku doktorek o tym wie.

- No... Nie. – W końcu potwierdził jego obawy. – Na początku wyglądało to na przyjaźń, a któregoś razu, na jednym z wyjazdów... Pojechaliście i kiedy wróciliście myślałem, że znów zaczęliście jakąś bójkę. Byłeś bardziej agresywny niż zwykle. – Uśmiechnął się przyjaźnie, starając załagodzić swoje słowa. – A potem się wyjaśniło. Zostaliście parą. – Rozłożył ręce ze szczerym zakłopotaniem. – Ja nie miałem na to żadnego wpływu, nikt nie miał. Ale pocieszę cię, nie jesteście jak papużki nierozłączki...

     Ale jesteśmy parą. Jestem nienormalny. No dobra... Chyba nie powinienem obrażać sam siebie, bo to ponoć nienormalne. Wychodzi na to, że ze mną ogólnie jest coś nie tak, tak? Trudno. Miałem dostosować się do swojego poprzedniego życia, więc nie mam wyboru...

- Wiesz, Izaya jest w gruncie rzeczy całkiem porządnym gościem, dopóki coś mu nie odbije. Musisz uważać, żeby zbytnio nie poddawać się jego wpływowi. – Shinra znów przez chwilę wyglądał groźnie, jednak zaraz uśmiechnął się lekko. – Ale poza tym, chyba możesz mu zaufać.

     Problem w tym, że ja mu już zacząłem ufać. – Zdał sobie sprawę Shizuś. – Już się do niego przyzwyczaiłem, choć czuję, że nie powinienem.

- Jeszcze to przemyślę. – Odpowiedział na głos. – A teraz może opowiedz mi jeszcze o moim bracie. – Zmienił temat. Coś go ciągnęło do informacji o młodszym Heiwajimie, choć zrzucił uwagę o tym na fakt, że ponoć „z nim naprawdę są nierozłączni od dziecka”. Szkoda, że Shinra nie potrafił mu powiedzieć, dlaczego są ze sobą tak związani...

     Blondyn powoli nie mógł doczekać się spotkania z Kasuką. Za to kwestię tego, gdzie przebywa i co się dzieje z Izayą potrafił jakoś odłożyć chwilowo na bok... Ciekawiło go tylko, dlaczego.

     Za dużo myśli. Jestem zmęczony.

<< poprzedni rozdział              następny rozdział >>