Tsuki x Roppi - Życzenie tysiąca żurawi

hej~ Obiecałam tego one-shota już od groma czasu temu i wreszcie go dodam XD
Umm... nie mam pojęcia czy inu się wyrobi z kartką na sobotę, więc nie wiem jak planować notki...
Na trzydziestego postaram się ja coś napisać ^^"" 
Właśnie, tak myślałam, że nie wyrabiamy się z notkami (braki czasu) więc... wolelibyście notkę co tydzień ( no 5/6 dni powiedzmy) czy tak jak do teraz tylko (czyli co 3/4 dni) ale byłoby jeszcze trochę tłumaczeń ^^""" oczywiście w tej pierwszej opcji tłumaczenia też będą! Ale troszkę rzadziej... za to postaramy się z opowiadaniami... 
No to ja wam zostawiam ankietkę po prawej -> a właśnie gdzieś tam obok jest banerek jak już w ankietę to w niego też kliknijcie dobrze :3

Papier ożywa w twoich rękach,

Składając z niego najróżniejsze kształty,

nadając mu formę nadajesz sens jego istnienia.

Tworząc papierowe figurki przenikające

świat duchów i żywych….

     Tsuki zauroczony wpatrywał się w tekst książki, którą czytał mu Roppi. Nie rozumiał wszystkich słów, ale czuł, że była ona niezwykła. Zaciekawiony spoglądał przez ramię czytającemu brunetowi chcąc śledzić czytany tekst. Rozdziawił lekko usta, dalej z zapartym tchem czekając na dalszą część. Brunet zauważył to i rozbawiony postępowaniem przyjaciela uśmiechnął się i głośno wypuścił powietrze przez nos. Tsuki zmieszał się, mimo to nie zamierzał rezygnować z tak niezwykłej historii.

- P-Proszę nie prze-przerywaj Ropi-kun. – Brunet zobaczył proszący wzrok siedmiolatka i nie mógł nie przystać na jego propozycje. Odchrząknął i odwrócił wzrok w stronę zapisanych kartek, kątem oka rejestrując jeszcze, jak Tsuki uśmiechnął się szczęśliwy, rumieniąc się przy tym mocno. Nie przeszkadzała mu dość widoczna ekspresja twarzy blondynka, przywykł do niej i nawet w pewien sposób ją polubił. Dziwił się, jak szczerą osobą jest Tsukishima.

…

Żuraw jest niezwykłą figurą

Znakiem długowieczności, zdrowia i szczęścia.

...

     Tsuki nie mogąc bliżej przyjrzeć się rysunkom wsunął głowę pod ramieniem Roppi'ego. Rozbawiony brunet musiał znów na chwilę przerwać.

- Tsuki, co ty robisz? - zapytał, unosząc wyżej rękę, by uświadomić swojemu przyjacielowi jak niewygodna będzie taka pozycja. Poza tym mógłby przypadkiem uderzyć blondyna łokciem. Martwił się, że Tsuki mógłby zacząć płakać. Mimo, że nigdy wcześniej nie widział go płaczącego, wydawało się to prawdopodobne zważywszy na to, że rumienił się przy każdej okazji. Tym razem również.

- Prze-przepraszam R-Roppi-kun… - mruknął, natychmiast się wycofując. - Ch-Chciałem tylko zo-zobaczyć obrazek… - Zmieszał się, wracając na swoje miejsce. Spuścił głowę, wpatrując się we wzorzysty dywan na którym siedzieli. Zdziwił się, gdy w którymś momencie zamiast niego zobaczył książkę.

- Wystarczyło powiedzieć, pokazałbym ci. - mruknął brunet. Tsuki dokładnie przyjrzał się obrazkowi i kiwnął głową na znak, że może już czytać dalej.

…

„Legenda o Senbazuru”

Tysiąc żurawi, które wzbiły się w niebo

Mające zapewnić długowieczność i szczęście

obdarowującemu i obdarowanemu

…

     Tuki zaciekawiony otworzył szerzej oczy i powiercił się trochę wyginając szyję, aby lepiej widzieć książkę. Starał się tym nie przeszkodzić znów swojemu przyjacielowi.

- Te niezwykłe ptaki w tak pokaźnej liczbie wedle legendy spełniają jedno życzenie, wiesz Tsuki?

     Blondyn zdezorientowany spoglądał na bruneta który zamknął książkę i odłożył ją na ziemię.

- S-Spełnią życzenie? - Blondynek poderwał się z ziemi na te słowa. Chwycił Roppi'ego za nadgarstek i pociągnął w stronę kącika plastycznego, zapominając już o książce. - S-Spróbujemy Ro-Roppi-kun? - zapytał z nadzieją, wyszukując coraz to więcej kartek.

***

     Tsuki uśmiechnął się do swojego wspomnienia z dzieciństwa i dmuchnął, strzepując tym kurz ze starej książki. Skoro to ona powiedziała mu o legendzie tysiąca żurawi, mogła mu też pomóc je teraz zrobić. Bardzo ich teraz potrzebował.

     Blondyn przekartkował książkę i znalazłszy instrukcję „jak zrobić żurawia orgiami” rozłożył się na stoliku razem ze stosikiem kartek.

     Składając papier jak najdokładniej, postępował krok w krok za instrukcją. Musiał złożyć calutki tysiąc i to jak najszybciej, i wszystkie musiały być idealne. Potrzebował ich tak bardzo… Nie dla siebie, dla Roppiego.

     Martwił się o bruneta. Nie był tak wesoły jak kiedyś, nie był taki rozmowny. Ale to Tsukiemu wcale nie przeszkadzało. Bardziej bał się tego, co jego przyjaciel chce zrobić, albo co już zrobił. Okularnik na chwilę przerwał, wycierając łezkę z kącika oka. Przetarł jeszcze okulary i zabrał się z powrotem do roboty.

     Roppi, jego Roppi leżał w szpitalu, prawie umarł, ale lekarze go odratowali. Problem w tym, że Tsuki nie widział na jak długo brunet pozostanie w świecie żywych.

     Chłopak ostatni raz wyprostował skrzydła i rozłożył żurawia, chcąc zobaczyć efekt końcowy. Jedno skrzydło zaginało się bardziej, drugie mniej. Taki był zły, nie mógł takim obdarować Roppiego, bo życzenie mogłoby się nie spełnić.

     Wyrzucił więc papierowego ptaka do śmietnika zaczynając powoli składać następnego.

     Kolejny wyszedł koślawy więc i on wylądował w śmieciach.

     Następnemu naderwał się kawałek skrzydełka.

- Nie, mu-muszą być idealne… - mruknął, ciskając kolejną zwitkę papieru do kosza. I kolejną, i jeszcze jedną.

     Nie wiedział, w którym momencie zasnął.

     Ocknął się rano i zaspanym wzrokiem spoglądając przed siebie dostrzegł, że zrobił tylko jednego dość ładnego żurawia. Chwycił go w ręce i obejrzał dokładnie. Ten też nie wydawał mu się najlepszy.

- Wtedy t-ty dla mnie s-składałeś żurawie. - mruknął, przypominając sobie czasy gdy byli dziećmi. Brunet składał już piątego, gdy Tsuki nadal męczył się z pierwszym. Zamiast orgiami wychodziły mu zwykłe kulki zwiniętego papieru. Nawet nie przypominały kształtem ptaka. Nie wiedział dlaczego. Przecież postępował zgodnie z instrukcją! Na to pytanie nie potrafił mu odpowiedzieć nawet ktoś tak mądry jak Roppi, więc dla nich obu pozostało ono zagadką. Blondyn miał jednak swojego żurawia, Roppi zrobił go specjalnie dla niego. Dlatego teraz orgiami stało na szafce w honorowym miejscu. Kolor co prawda trochę wyblakł, jednak Tsukiemu to nie przeszkadzało.

     Wpatrywał się on przez chwilę w prezent od przyjaciela. Z melancholii wyrwał go dopiero zegarek, na który przypadkiem zjechał na chwilę wzrokiem.

     Za 10 minut rozpoczynała się pora odwiedzin w szpitalu, a on obiecał przyjść tam jeszcze przed pracą!

     Szybko pobiegł do łazienki, o mało się przy tym nie przewracając. Umył twarz, uczesał włosy, przebrał się w czyste rzeczy, wyczyścił okulary i wymył zęby.

     Podszedł do drzwi ubierając swój kremowy szalik i brązowy płaszcz. Jesienne poranki nie należały do najcieplejszych, więc opatulił się szczelnie i jeszcze raz sprawdzając, czy niczego nie zapomniał, wyszedł z domu i zamknął go na klucz. Zrobił kilka kroków w stronę schodów, po czym zawrócił, przypominając sobie o czymś ważnym. Na stole w kuchni leżała reklamówka, a w niej książka, którą Roppi chciał przeczytać. Złapał więc zawiniątko i pobiegł w stronę stacji metra.

- N-Nie zgubię się… - Zacisnął dłonie w piąstki, rozluźnił je zaraz przypominając sobie że w jednej z nich trzyma żurawia dla Roppiego, i z tym postanowieniem podszedł do tablicy z rozrysowaną mapą tuneli i peronów metra. Od mnogości strzałek i kolorów zakręciło mu się w głowie. Wpatrywał się niepewnie w tablicę klika minut. Wiedział, że tym razem nie może liczyć na pomoc i sam musi trafić.

Niczym zbawienie wypatrzył w plątaninie linii czerwony plus oznaczający szpital. Obok wypisane były numery metro, które tam jeździły. Odszukał jeden z tych numerów na tablicy peronów ostatecznie stwierdzając, że powinien iść na ten z numerem cztery.

     Trochę niepewny i skulony poszedł w stronę peronu. Odetchnął z ulgą gdy zobaczył, że jest tu sam. Usiadł, nadal przerażony, na jednym z niebieskich krzesełek. Czujnie rozejrzał się w około i odetchnął z ulgą w swój szalik widząc, że naprawdę nikogo nie ma i że nikt nie wchodzi na peron.

Wydobył schowanego wcześniej do kieszeni żurawia i zaczął go oglądać, oceniając szkody powstałe w wyniku zaciśnięcia pięści. Jęknął cichutko, starając się naprostować połamane skrzydełka.

- I j-jak on ma wzle-wzlecieć by za-zanieść życzenie R-Roppiego? - burknął w swój szalik.

- Może poleci tam samolotem~! - Usłyszał wesoły, choć sarkastyczny głosik, a chwilę później głośne westchnienie i dźwięk plastikowego krzesła na które siadł ktoś bardzo zmęczony.

- I-Izaya-san? – Brunet wyglądał na zmęczonego. Oddychał ciężko, a policzki miał przyjemnie zaróżowione. W oczach czaiły się zadziorne i wesołe iskierki. Dzięki nim Tsuki w pełni zrozumiał co się stało.

- Twój kuzynek nieźle mnie wymęczył~… - Izaya wyszczerzył się dwuznacznie, na co blondyn nieznacznie się zarumienił. Chcąc ukryć swoje zmieszanie wetknął nos jeszcze mocniej w szalik. - A jak tam mój kuzynek? Nadal w szpitalu? - Tsuki potwierdził lekkim kiwnięciem głowy. – I idziesz do niego?

- Po-powinienem… - przyznał lekko zasmucony. - O-Obiecałem go o-odwiedzić prze-przed pójściem do pra-pracy, ale… - Zaciął się, spoglądając na zrobionego przez siebie żurawia. - Bra-brakuje mi dzie-dziewięciuset dziewięćdziesięciu dzi-dziewięciu.
     Izaya spojrzał na zawiniątko i roześmiał się wesoło. Wstał z krzesełka i włożył sobie ręce do kieszeni bluzy, wypychając biodra w przód. Przeniósł ciężar swojego ciała z palców na pięty i odwrotnie, po czym podszedł do Tsuki'ego. Wyjął jedną rękę z kieszeni i wyciągnął rękę. Blondyn skulił się, nie wiedząc czego ma oczekiwać. Po chwili jednak poczuł, że jego włosy są czochrane, a sekundę później do jego uszu dotarł perłowy śmiech Izayi.

- Szkoda, że twój kuzynek nie jest taki uroczy. - Blondyn na dźwięk tych słów zarumienił się nieznacznie, wtulając nos w szalik, na co Izaya odpowiedział kolejnym wybuchem śmiechu. - Dbaj o mojego krewniaka, dobrze? - Ukucnął, patrząc w oczy Tsukiego, które pod wpływem szoku lekko się rozszerzyły. – Co się dziwisz? - zachichotał wesoło brunet. – Niby nic, ale to jednak rodzina, nie?

     Po tych słowach Izaya podniósł się z kucek i odwrócił się na pięcie, idąc w stronę torów. Podniósł prawą rękę, żegnając się z blondynem. Informator niczym zjawa delikatnie zeskoczył na tory, wylądował miękko, kamienie pod jego stopami prawie nie wydawały dźwięku gdy szedł.

     Tsukishima patrzył na niego zdziwiony, obserwując, jak odchodzi w ciemność. W momencie gdy Izaya był na torach blondyn usłyszał głośny skrzyp metalu, a zanikającą już w ciemności sylwetkę bruneta oświetliło światło nadjeżdżającego pociągu. Tsuki podniósł się, lecz nim zdążył krzyknąć, metro z piskiem zatrzymało się przed nim, otwierając swe drzwi. Jak najszybciej wbiegł do niego i przepychając się między ludźmi dotarł do okna z którego widać było drugą część torów. Odetchnął z ulgą, gdy zobaczył stojącego ledwie dwa kroki od pociągu Izayę machającego do niego wesoło. Uśmiechał się cynicznie, ale to teraz nie było ważne dla blondyna. Wydał z siebie głośne westchnienie i odwrócił się.

     Gdy jego spojrzenie spotkało się z zadziwionymi oczami ludzi w przedziale zarumienił się mocno i naciągnął swój szalik bardziej na policzki. Niepewnie podszedł do kasownika, o mało nie potykając się przy tym o walizkę jednego z pasażerów, i skasował bilet. Wpatrywał się uparcie w kasownik, nie chcąc nawet patrzeć na karcący wzrok wszystkich naokoło. Szybko uciekł stamtąd na jedno z miejsc na końcu wagonu i przycupnął sobie w kącie, patrząc na swój bilecik.

     Przyszła mu do głowy pewna myśl. Zaczął giąć bilet i składać go. Nim się spostrzegł usłyszał jak z głośnika nad jego głową wydobywają się słowa sugerujące, że powinien wysiadać na przystanku na którym właśnie stoją. Szybko złapał za torbę i wybiegł, wyskakując przez drzwi w ostatniej chwili.

Spojrzał się za siebie i zobaczył że żuraw którego złożył z biletu został w pociągu. Chciał wrócić i go zabrać, ale drzwi zatrzasnęły się, a skład odjechał na następną stację.

- Mo-może to i do-dobrze… K-kto chciałby żu-żurawia z brzy-brzydkiego biletu... N-Nie zasłu-sługuje na Ro-Roppiego… - I poprawiwszy szalik i torbę na ramieniu ruszył ku wyjściu ze stacji. Na szczęście pociągnął go tłum wysiadających ludzi, inaczej najprawdopodobniej by znów się zgubił.

     Stanął przed szpitalem i westchnął głośno. Poprawił zmierzwione przez wiatr włosy i zarzuciwszy sobie na ramiona swój biały szalik pchnął szklano-plastikowe drzwi i wszedł do środka.

     Wyjaśnił, kogo szuka i poprosił, by zaprowadzono go do odpowiedniej sali. Oczywiście nie obyło się to bez rumieńców.

     Stanął przed drzwiami pokoju 273 i podziękował pielęgniarce, która to go przyprowadziła. Gdy odeszła spojrzał przez szybę na Roppiego oglądającego drzwi i ściany beznamiętnym wzrokiem. Poczekał, aż oczy bruneta osiądą na jego postaci w oknie, uśmiechnął się do niego szczerze i pomachał. Jego serce zabiło mocniej gdy zobaczył błysk w ciemnoczerwonych oczach i lekkie drgnięcie drobnego ciałka swojego przyjaciela.

     Blondyn pchnął drzwi i wszedł do pokoju. Podszedł i niepewnie przycupnął na stołku koło łóżka bruneta. Zaraz zaczął grzebać w torbie zaczynając się rumienić i mówić coś do Roppirgo, oczywiście znów się jąkając.

- Przy-przyniosłem poma-marańcze… G-gdzieś by-były… O, ma-mam też książkę o któ-którą pro-prosiłeś, proszę. – Blondyn zdenerwowany wykładał rzeczy na stolik nocny. – Mu-musisz je-jeść. A! M-mam te-też… - Znów wsadził nos do torby.

- „Tsuki” - Usłyszał cichy szept i poczuł, jak chłodne palce dotykają jego dłoni. Zdziwiony poniósł wzrok znad torby, przy czym zsunęły mu się okulary. Brunet nic nie mówiąc podniósł rękę i zdjął okulary z nosa przyjaciela. Przetarł je o brzeg szpitalnej kołdry i z powrotem umieścił na nosie blondyna. Ten uśmiechnął się z wdzięcznością cały czerwony.

- Dzię-dziękuję…

     Chwilę posiedzieli w ciszy, która żadnego z nich nie krępowała. Była dobra. Tsuki najwyraźniej podczas jej trwania coś sobie przypomniał, bo zaczął przeszukiwać kieszenie swojego płaszcza. Z jednej z kieszeni wydobył pogniecionego już lekko papierowego żurawia i położył go koło książek, które przyniósł dla bruneta, opierając orgiami na jednej z pomarańczy.

- Pro-proszę, ponoć ty-tysiąc takich spełni ż-życzenie… - wyjaśnił, znów się czerwieniąc.

- Czego sobie życzyłeś Tsuki? – zapytał słaby głos.

- Ni-niczego! Przy-przyniosłem go że-żeby Roppi mógł spe-spełnić swoje. Mu-muszę się już zbie-zbierać… o-odwiedzę cię po p-pracy. – Dodał szybko ubierając się i wkładając torbę przez ramię.

     Stojąc w drzwiach odwrócił się jeszcze i dodał:

- Przepraszam, ż-że ty-tylko je-jednego… Po pra-pracy p-przyniosę wi-więcej. – obiecał.

     Roppi usłyszał dźwięk zamykających się drzwi, a później szybkie kroki biegnącego Tsukiego.

Dopiero wtedy pozwolił sobie na delikatny uśmiech.

- Jeden zupełnie wystarczy. – mruknął, patrząc na czerwonego żurawia z pomiętymi skrzydłami i ogonem. – I tak nie może latać tak jak ja, ale to chyba dobrze. Bo przenigdy cię nie opuścimy Tsuki. – Zamknął oczy i zasnął.