Poskromić bestię - rozdział 12.

Yo, minna~!

Zaraz napiszę wam ten meeega wstęp, streszczający wszystko o czym chcę powiedzieć od tygodnia, ale najpierw najważniejsze!!!
MAM SPRAWĘ DO WSZYSTKICH, TAKŻE TYCH NIE CZYTAJĄCYCH NOTY PONIŻEJ!!!

To bardzo ważne~! Z tego co zauważyłam, "Dzień z życia Shizuo i Izayi" cieszy się dużą popularnością~... Więc tak na temat następnego rozdziału~! Napisałyśmy go~... Jednak Kiasarin-san nie za bardzo się spodobał~... Ummm, no i teraz tak~! Ja głosowałam za tym, żeby mimo wszystko dodać, bo (przynajmniej dla mnie) było ciekawe~! No i Iza-chan jest taki~... Słodziutki, że aż ma się ochotę uśmiechnąć, rzucić na niego i go wyściskać~! X3 Z drugiej strony Kiasarin-san powtarza, że on tam jest tak POTWORNIE nie Izayowaty~... Uczuciowy, wrażliwy, no i ogólnie zupełnie jak nie on~! 
Kiasarin : On się tam prawie popłakał Q.Q Ja nie wiem co ja miałam za humor jak to pisałam, ale to przegięcie... Błagam was, to nawet nie przypomina Izayi.
Autorki są dwie i zdania są dwa! Dlatego wypracowałyśmy kompromis~! Tam gdzieś po boku -> pojawi się ankieta~! Jeśli 10 OSÓB kliknie, że CHCE ten rozdział, mimo dziwnego Izayi, ALE NIE BĘDZIE ANI JEDNEGO KLIKNIĘCIA NA NIE, Kiasarin-san zgodzi się dodać "Kajdanki"~!
Zatem wybór należy do was~! ;3 Ja nic nie sugeruję~... Wybierać macie WY~! :3
Kiasarin: Zastrzegę jeszcze że w kajdankach jako tako... brakuje kajdanek, więc ja jednak proponuje pisać to od nowa...


 No~... To tyle ogłoszeń dla wszystkich~... Teraz ode mnie dla czytających~!
Bardzo, bardzo BARDZO przepraszam, że zniknęłam tak nagle~! Q.Q Naprawdę myślałam, że zdążę dopisać rozdział i dodać go jeszcze przed wyjazdem~! Tymczasem okazało się, że przerwano mi, rozdział został ledwie napoczęty, a komputer wyłączony~!
Wywieziono mnie na tydzień w miejsce pozbawione normalnego komputera~... Został mi tylko telefon do komentowania i słuchania muzyki, ale on też po jakichś 3 dniach mnie znienawidził i przestał normalnie działać! >.< Pozostało mi przechadzanie się po pustej ulicy, przechodzenie w następną pustą ulicę, centrum w którym dało się spotkać max. 5 osób, wchodzenie w pustą uliczkę, z wymuskanymi, zamieszkanymi domkami, z których nie dochodził ŻADEN dźwięk, a następnie niemal pusty park, bądź całkiem puste pole... Po horyzont ściętego zboża~! Moi kochani ludzie też mnie znienawidzili~! Q.Q"" Wszyscy! >.<
Zatem~... Mam nadzieję, że teraz, wiedząc, że zniknęłam nie z własnej woli i do tego w tak strasznym miejscu, wybaczycie mi, że nie mogłam zbetować God's Game ani napisać Poskromić Bestię~... Wybaczycie, prawda~? *szczenięce oczka*

Ummm~... Ale długi wstęp~... o.o" Sumimasen~...
Już nie nudzę~! Oto rozdział~! X3
Enjoy~!

Shizuo:

     Po długiej rozmowie, kiedy głowa bolała go już w stopniu „naprawdę nie do wytrzymania” a kończyny stały się jak z ołowiu, doktorek zadzwonił do Izayi, żeby ten już wracał.

- Moshi, moshi? ... Izaya? Skończyliśmy już. ...Więc możesz wracać, a ja za ten czas pomogę Shizuo z kąpielą. Chyba ostatnio zapomniałeś... – Po tym tylko odsunął telefon od ucha i wpatrzył się w niego z wysoko uniesionymi brwiami oraz lekkim uśmiechem. Wyglądał na zaskoczonego... Ale też lekko rozbawionego. Tak, chyba coś takiego. Odwrócił się w stronę Shizusia i posłał mu zakłopotane, ale przyjazne spojrzenie. – No więc... Przykro mi, ale mam cię nie dotykać. On się zajmie kąpielą.

- ... – Blondyn popatrzył na Shinrę, jakby ten spadł z księżyca. – Tak po prostu? Nie możesz go wyręczyć? – Zapytał z niedowierzaniem. Nie chciał, żeby brunet się na niego patrzył... Nago... Bał się, że będzie czuł się nieswojo, albo jakoś go urazi... Albo jeszcze co innego. Izaya jawił mu się po prostu jako jedna, nieprzewidywalna, zmienna osoba, której nie mógł rozgryźć i do której, jako jedynej, nie odnosiło się żadne jego wspomnienie.

- Nie... Bo się na mnie obrazi~... – Zrobił tak niewinną, zakłopotaną minkę, że trudno było się na niego denerwować. Miał w sobie po prostu coś z dziecka... – Będzie tu za góra piętnaście minut. Możemy sobie za ten czas jeszcze pogadać, albo nawet posiedzieć w ciszy~... Co ty na to~? – Zapytał wesoło.

- Shinra... – Westchnął ciężko i zapatrzył się w sufit. – Wiesz może, czy on zawsze jest taki... Zazdrosny? – Skrzywił się lekko.

- Eem... – Doktorek wydawał się zmieszany. – Niewiele wiem... Ale sam widzisz, że sam chce się tobą opiekować~... Interpretuj to jak chcesz, możliwe, że żadna interpretacja nie jest błędna~!

- Żadna? – Uniósł brew i zerknął na lekarza. – Więc negatywne przeczucia mogą być słusznymi przeczuciami, nie? – Chciał się upewnić.

- Hmmm~... – Kishitani zerknął w stronę okna, jakby ono miało mu podpowiedzieć odpowiedź. – Myślę, Shizuo, że dla twojego bezpieczeństwa powinieneś słuchać przeczuć. – Odezwał się zadziwiająco poważnie. – Ale pamiętaj też, że w gruncie rzeczy on nie jest taką złą osobą~! Tylko czasem może mu odbijać... – Dodał ciszej, zwracając na niego poważny wzrok.

- Więc czasem mu odbija? Mówiłeś tak, teraz nie zaprzeczaj! – Uprzedził go.

- No~... – Kishitani zawahał się, ale w końcu odetchnął i skinął głową. – Tak, czasem zachowuje się... dziwnie. Nie, nie ma nic z głową... chyba. – Zaśmiał się, zakłopotany. – Po prostu tak reaguje, możliwe, że ukrywając emocje. Nie rozgryzłem go jeszcze. Właściwie – popatrzył na niego uważnie – to chyba najlepiej jak dotąd ty się na nim poznałeś. – Uśmiechnął się lekko. Rozbłyski światła zaigrały na jego okularach, ale wyjątkowo nie wyglądał na psychopatę.

- Rozumiem. – Przezwyciężając tępy ból głowy, wytężył umysł jeszcze ten ostatni raz. Jednak dalej nie pamiętał nic na temat Izayi. Musi być jakiś inny sposób... – Więc jeśli będzie szczery, to prawdopodobnie tylko przy mnie, kiedy będziemy sami, nie?

- Tak... Prawdopodobnie tak.

- Ok. – Odpowiedział tylko, zamyślając się, a dokładniej dając swojemu mózgowi dryfować wolno pośród świeżo zdobytych informacji. Było ich tak wiele, że trudno było to logicznie ogarnąć. Lepsza do tego była podświadomość... Albo najlepiej sen...

     W tym momencie odezwał się dzwonek przy drzwiach. Okularnik wstał i poszedł otworzyć, zerkając jeszcze przelotnie na swojego pacjenta.

- Hai, hai, idę~! – Krzyknął, gdy dzwonek zaczął układać się w jakąś skoczną melodyjkę.

     Po chwili drzwi od pokoju Shizuo otworzyły się gwałtownie, wyrywając go z półsnu. Izaya okręcił się wokół własnej osi i przekrzywił wesoło głowę, przypatrując mu się z ciekawskim uśmieszkiem.

- Ohayou, Shizu-chan~! Tęskniłeś~??? – Zapytał, najwidoczniej nawet nie zasapany, za to bardzo szczęśliwy.

- Co...? A, tak... – Nieprzytomny, przeciążony umysł dopiero zaczynał rozumieć wypowiedź bruneta.

- To się cieszę, że tak~! Bo ja nie mogłem przestać o tobie myśleć, wiesz~? – Przysiadł się na stołku wcześniej zajętym przez Shinrę. – To naprawdę okropne, jak myśli tak krążą, nie można się skupić na cudowności tego ogromnego, fascynującego miasta~! – Kontynuował.

- Eee... – Blondyn przypatrywał mu się, nawet nie próbując nadążyć, a już tym bardziej przerywać mu i wyjaśniać, że nie bardzo odczuwał tęsknotę, chociaż jakoś dziwnie brakowało tam jego obecności. Nie chciał nawet pytać, skąd ta nagła zmiana w zachowaniu. Nie miał siły na coś takiego. Za miast tego skupił się na rozszyfrowywaniu niejasnego skojarzenia, jakby skądś kojarzył tę radość, jakby skądś już to znał... Tylko skąd? Z czym mu się to kojarzyło?

- Izaya, Shizuo jest zmęczony, może skończcie szybko z tą kąpielą i daj mu spokój, co~? – Zaproponował lekarz, wracając do pokoju.

- Shinra~... – Orihara odwrócił się w jego stronę i uśmiechnął szeroko. – Już się robi~! Pomóż mi tylko go przenieść i jesteś wolny~! – Zaproponował.

- Jasne~... Przywiozę nosze. – Odpowiedział po prostu doktor i wyszedł dokądś.

- Nee~? A teraz poważnie, Shizu-chan. – Izaya pochylił się i oparł głowę na dłoniach, a łokcie na łóżku obok jego głowy. Uśmiechał się lekko, ale w jego oczach widać było powagę. – Shinra nie zmęczył cię za bardzo~? – Odgarnął mu grzywkę i przyłożył zewnętrzną część dłoni do jego czoła. – Gorączka ci spadła, ale nie najlepiej wyglądasz...

- To nic takiego... – Mruknął blondyn zmęczonym głosem. Za nic nie mógł przypomnieć sobie, co to za mgliste wspomnienia w zakamarku jego umysłu. Dał za wygraną. – A Shinra był bardzo pomocny, nawet jeśli odświeżanie wspomnień było męczące. – Stwierdził pewnie.

- Więc pamiętasz coś~? – Oczy bruneta zabłysły ciekawością. – Co takiego~???

- Celty... – Odpowiedział cicho. Zapatrzył się w sufit, unikając wzroku Orihary. Musiał najpierw te wspomnienia poukładać... Dopiero potem mógł mówić o czymkolwiek.

- Huh~? Tylko ją~? – Mruknął Izaya jakby lekko rozżalony. – Nic o nas~?

- Nie... – Zmarszczył brwi, wciąż patrząc w sufit. – Ale wiesz co?

- Hmmm, co, Shizu-chan~? – Nachylił się bliżej niego, przypatrując mu się spod lekko przymrużonych powiek.

- Dużo usłyszałem.

Izaya:

     Usłyszał? Powiedział to tak, że trudno stwierdzić, o czym myśli~... Czyżby Shinra jednak nie trzymał mojej wersji~? Wtedy miałbym naprawdę dużo roboty ze wzbudzaniem zaufania Shizusia do siebie~... W końcu wierzy się najczęściej w pierwszą wersję zdarzeń, jeśli tylko jest logiczna i trzyma się reszty~! Człowiek nieświadomy, że wprowadza się go w psychologiczną grę, ulega łatwiej~... Shinra nie powiedziałby mu niczego, co wyszłoby mu na złe, prawda~? A nagłe zmienianie mu światopoglądu byłoby bardzo złe dla mojej zabawki~! Poza tym, gdyby ostrzegał go przede mną, nie pozwoliłby mi z nim dłużej siedzieć. Więc na pewno nie wmawiał mu, że jestem zły. Dobrze.

     Rozmyślania zajęły mu dosłownie ułamek sekundy. Uśmiechnął się, nim Shizuś zdołał dostrzec jakiekolwiek zaniepokojenie w jego oczach.

- I...? – Zachęcił go.

- I nawet jeśli nie pamiętam, to chyba wciąż jesteśmy w związku. – Odpowiedział bardzo poważnie.

     Shi.... Hahaha, Shizuo, naprawdę, jesteś nieprzewidywalnym potworem! Kto by pomyślał, że utrata pamięci tak cię zmieni, a jednak będziesz zawsze taki sam! Hahaha~! Gdyby nie to, że nigdy nie byłeś taki przy mnie~... Zależy ci~? Bo mnie nie. Chcę wiedzieć o tobie więcej~... Ale być razem~? Uwierzyłeś w to?! Gdzie twoje słynne przeczucia~? A zresztą~... Mówiłem już. Dlaczego by nie? Jeśli to jest sposób, żebyś mi zaufał i był ze mną szczery... Żeby tobą manipulować... Zresztą, teraz i tak bym cię nie odrzucił. Jest kilka powodów~! Za dobrze się bawię. Nigdy nie przerywam zabawy przed końcem. I jeszcze jedno... Shinra zmyłby mi głowę, gdyby twoje pokurczone serce, którym wydaje ci się, że potrafisz kochać jak człowiek, zostało złamane przeze mnie~! A zresztą~... Skoro nie potrafisz kochać jak człowiek, to w jaki sposób chcesz kochać swojego chłopaka? Jak brata? Nie, tej miłości nigdy byś mi nie podarował. Więc... Jak zwierzę swojego pana? Nie, to chyba nie to. Tak czy inaczej, nie mam się czego obawiać. Nigdy nie poczułbyś do mnie czegoś takiego, nie? I kiedy tylko wróci ci pamięć, nie będziesz wzdychał z tęsknoty, nie ważne jak miły byłbym dla ciebie. I tak będziesz wściekły~! Bo jesteś potworem, prawda, Shizu-chan~? I nie zakochasz się we mnie. Nie zmienisz swojej natury, bo potwory tak nie robią, a zwłaszcza ty, prawda, Shizu-chan? Jakkolwiek będę udawał, że cię „kocham”, ty nigdy nie uwierzysz, nie~? To byłoby obraźliwe. Dla ciebie i dla mnie. Nie pozwolisz sobie na to. Więc mogę udawać.

- Shizu-chan~? Popatrz na mnie. – Westchnął czarnowłosy, patrząc na niego spokojnie. Blondyn powoli odwrócił wzrok i zmarszczył lekko brwi. – Nie musisz się zmuszać. Jeśli nie chcesz... Zaopiekuję się tobą, a potem będziesz żył jak chcesz, zapomnisz o mnie. Mówiłem ci już. Jeśli teraz tego nie czujesz, lepiej, żebyś się nie męczył.

     Strategia idealna. „Zależy mi tak bardzo, że jestem gotów się poświęcić”. Zresztą, czy on kiedykolwiek zrobił tak, jak mu powiedziałem~?

- Poczekaj Izaya, nie to chciałem... – Odpowiedział pospiesznie.

- Chcesz ze mną być? – Orihara uniósł brwi, doskonale udając zdumienie. W końcu był aktorem idealnym, prawda?

- Bo... Poczekaj. – Odetchnął. Pewnie próbował pozbyć się lekko różowych śladów na policzkach. Niespecjalnie mu się udało... – Pomyślałem, że skoro byliśmy w związku, to może wciąż jesteśmy... I właściwie to chyba powinienem spróbować zacząć swoje życie od nowa, skoro go nie pamiętam... Więc zacznijmy od początku. – Wykrztusił w końcu. Zawzięcie patrzył w oczy „zaskoczonego” Izayi, choć jego policzki wyraźnie robiły się czerwieńsze.

- To znaczy, że mogę zachowywać się tak, jak kiedy byliśmy parą? – Zapytał brunet, uśmiechając się lekko. Nie był to oczywiście zwyczajny uśmiech przeciętnego człowieka. Uśmiechał się swoim firmowym, lekko kpiącym uśmieszkiem spod przymrużonych powiek.

- Niech wszystko będzie tak, jak dawniej. – Przytaknął Heiwajima. – Może nawet dzięki temu odzyskam pamięć? – Wymruczał swoje myśli się na głos.

- Być może, Shizu-chan~! – Izaya zerwał się i wyjrzał za drzwi. – Shinra, ale ty się grzebiesz~! – Zawołał wesoło, wprowadzając nosze i idącego za nim doktorka do środka.

- Ach, gomenne, Celty zaczęła do mnie pisać i tak jakoś~... – Zaśmiał się i podrapał po głowie z zakłopotaniem. – No więc... – Podszedł do Shizuo i zerknął na Oriharę. – Na trzy?

- 1... 2... 3~! – Zawołał informator i przenieśli Shizusia na nosze. Następnie przewieźli najwidoczniej zmęczonego tym dniem Shizuo do łazienki.

Shizuo:

     Blondyn leżał na mobilnych noszach i zastanawiał się, czy decyzja, którą podjął, była słuszna. Jednak wyglądało na to, że w ten sposób wszystko przyspieszy – Izaya powinien stać się bardziej otwarty i może mniej tajemniczy, a jego wspomnienia, w otoczeniu i atmosferze w jakiej żył dotychczas, powinny wracać dużo chętniej. Co znaczyły zawroty i bóle głowy, jeśli dzięki temu miał żyć normalniej? Jeśli dzięki temu miał wiedzieć, kim jest? Każdy fizyczny ból da się znieść, to w gruncie rzeczy nie jest takie trudne. Dużo bardziej trzeba się męczyć z cierpieniem psychicznym. W końcu jak można żyć, nie wiedząc absolutnie nic o tym, co działo się z tobą przez całe życie? Jak można wiedzieć o sobie mniej, niż wie przypadkowy przechodzeń? Jak można nie znać nawet swojej orientacji?! W dodatku cały czas miał wrażenie, że coś jest nie tak. Coś brzęczało jak rój os w jego czaszce, powtarzając, żeby się otrząsnął i przypomniał sobie wszystko. Ale jak miał to do cholery zrobić, skoro nie wiedział, jak odzyskuje się wspomnienia?! Musiały przyjść same! Cokolwiek musiałby zrobić, zrobi to, byle sobie przypomnieć! Więc? CO zrobić??? Żyć tak jak ponoć żył wcześniej – to było jedyne prawdopodobne rozwiązanie. Gorzej byłoby tylko nie spróbować, nie?

- Raz... Dwa, trzy! – Zawołał Shinra i blondyn poczuł, jak się unosi, a następnie opada na coś chłodnego. – Dobra, to ja was już zostawię... Aha, Izaya, zapomniałbym~! Zbadałem Shizuo~... Prawdopodobnie to dzięki jego niesamowitym zdolnościom regeneracyjnym, jego kości już prawie się zrosły~! Mięśnie są w niesamowitym stanie~! Pewnie już niedługo ściągniemy gips~! – Powiadomił ich z uśmiechem i odszedł do drzwi, machając im na pożegnanie. – Do zobaczenia~! – Wyszedł.

- Więc niedługo będziesz w pełni sprawny, Shizu-chan, cieszysz się~? - Zapytał Izaya, jakby nigdy nic rozpinając jego koszulę.

- Ta, jasne... – Odpowiedział nieco nieprzytomnie. Zastanawiał się, co się zmieni, gdy będzie mógł już sam jeść, chodzić i się kąpać...

- Nee, o czym myślisz~? – Orihara chwycił za gumkę od jego spodni i dopiero wtedy blondyn zorientował się, co się dzieje.

- Izaya! – Zawołał, zaskoczony. – Chyba nie rozbierzesz mnie tak... całkiem, nie? – Czuł się zażenowany. Niby nie powinno mu to przeszkadzać, bo pewnie dużo razy widział go... Nago... A może nawet było jeszcze gorzej, no bo w końcu jako para... Ale Shizuo i tak czuł się nieswojo. Nie czuł się gotowy na ten poziom zażenowania, przynajmniej jeszcze nie. Nie chciał tego i tyle...

- A jak inaczej chcesz się wykąpać~? – Na ustach Orihary wykwitł rozbawiony uśmieszek. Zastygł z palcami zaczepionymi wciąż na gumce jego spodni.

- Eee... Dałbym radę sam? – Skrzywił się. Nie przemyślał tego, oczywiście...

- Nie dałbyś. – Stwierdził pewnie brunet i ściągnął z niego luźne spodnie, chwilę męcząc się z podnoszeniem gipsu. Oczywiście nikt nie trudził się, żeby zakładać blondynowi jeszcze jakąś bieliznę, w końcu miał spodnie... Więc teraz już leżał całkiem jak go natura stworzyła, nie licząc okrywającego go gipsu, który nie zasłaniał nic szczególnego. – Nie martw się Shizu-chan~... Przecież widziałem cię nago tyle razy~! – Uśmiechnął się, bez skrępowania lustrując wzrokiem każdy skrawek jego ciała.

- Daj spokój... – Prychnął Heiwajima, mimowolnie zasłaniając niezagipsowaną ręką swoją męskość. Jego policzki zrobiły się ciepłe. W końcu jak on mógł patrzyć na niego... tak po prostu, bez żadnego skrępowania?!

- Och, Shizu-chan, urocze rumieńce~! – Rzucił informator wesoło, oddalając się trochę i zabierając ze sobą coś foliowego. Dopiero gdy podszedł wyjaśniło się, że... Tak, to naprawdę były tylko duże kawałki folii.

- Odczep się, po prostu... Gorąco tutaj, nie czujesz? – Prychnął Shizuś, patrząc zawzięcie na folię, zamiast w jego oczy. – Co to za folia? – Zadał oczywiste pytanie.

- Do kąpieli~... W końcu nie chcemy zamoczyć twojego gipsu, prawda~? – Zaczął okrywać gips folią, a następnie związywać to wyciągniętym gdzieś znikąd sznurkiem. – No, gotowe. – Stwierdził z zadowoleniem, gdy już cały gips był wysoce nieprzemakalny. – Teraz kąpiel~! – Pogrzebał coś przy skrzyneczce na ścianie i wziąwszy słuchawkę prysznicową zaczął delikatnym strumieniem obmywać ciało blondyna. – Nie za gorąca?

- Nie. – Heiwajima zamknął ciążące mu od długiego czasu powieki. Czuł się taki senny... Poczuł jeszcze, jak coś chłodnego spada na jego klatkę piersiową – zapewne płyn do kąpieli – a następnie dłoń Izayi delikatnie rozprowadza pieniącą się substancję na jego ramionach, brzuchu, podbrzuszu... – Przestań! – Shizuo poderwał głowę, momentalnie zaciskając wszystkie mięśnie, przez co syknął z bólu. – Tam nie... Po prostu zostaw... No... Puść! – Wydał z siebie coś pomiędzy jękiem a warknięciem.

     Brunet popatrzył na niego, zaciekawiony, ale wcale nie odpuścił sobie dalszego „mycia” pewnej części jego ciała.

- Już, już... – Uśmiechnął się... Z jakąś chorą fascynacją. Tak, dokładnie, Shizuo był pewien, że ten błysk w oku jest po prostu chory! Przecież nie można się fascynować... Tym, że... Kurwa, podniecił się, no!

- No. I więcej nie waż się kłaść tu swoich rąk... Rozumiesz?! – Mruknął groźnie, opadając głową na chłodną powierzchnię czegoś w rodzaju wanny.

- Dobrze~... Skoro tak wolisz, Shizu-chan~... – Odparł wcale nieurażony. Zabrał się za kończenie mycia i opłukiwanie go, co chwila rzucając tylko lekko rozbawione spojrzenia w stronę nadal uniesionej męskości blondyna.

     Ale co on mógł poradzić?! Nie mógł się uspokoić... Nie, widząc ten wzrok! Nawet jeśli go to denerwowało, nie mógł nic na to poradzić!

     Izaya skończył opłukiwanie i zerknął wymownie na Shizuo.

- Może ci pomóc, Shizu-chan~? Nie położę tam swoich rąk, nie bój się~! – Dodał wesoło.

     Blondyn zastanowił się poważnie. Przeczucia krzyczały, żeby nawet o tym nie myślał, logika krzyczała podobnie, ale z drugiej strony... Miał to może zrobić sam, na jego oczach???

- Niby jak... – Zaczął pytanie, ale nie skończył. Czarnowłosy oblizał perwersyjnie usta i pochylił się. Tak jak obiecał, jego ręce zostały założone za plecami, jednak ust ten zakaz nie dotyczył. To co nimi robił, było niesamowicie przyjemne... I żenujące! Nienaturalne... Jednak podniecające... Ale przecież zwyczajnie chore!!! – Wystarczy... – Sapnął, zamykając oczy, żeby się uspokoić. Nic to nie dało. Zaciskał pięści, co powodowało ból, ale nawet to nie mogło sprawić, że byłoby mu mniej przyjemnie. – Wystarczy! – Warknął groźnie. – Dosyć, zostaw! – Zacisnął powieki. I wtedy stało się coś, czego nie oczekiwał. Izaya rzeczywiście przestał.

- Coś nie tak, Shizu-chan~? – Zapytał z troską. Niestety Shizuo nie mógł zobaczyć, czy ta troska jest prawdziwa. Nadal miał zamknięte oczy. – Nie podoba ci się?

- Nie... – Mruknął bez przekonania i zaraz prychnął. – Zresztą to nieważne! Po prostu zostaw mnie w spokoju! – W końcu otworzył oczy i popatrzył na niego groźnie. A przynajmniej próbował, bo Izaya zaraz i tak parsknął śmiechem.

- Shizu-chan, przecież nie zrobisz tego sam~! – Zauważył. – Poza tym, nie rób takiej miny~... Przecież się nie złościsz, nie~? – Uśmiechnął się nieco złośliwie.

- A żebyś wiedział, że tak! – Warknął. – Sam do tego doprowadziłeś... Więc bądź odpowiedzialny i pozwól mi się teraz uspokoić. – Dodał niechętnie.

- No weź, Shizu-chan~... Nic złego ci nie zrobiłem~! – Uśmiechnął się, tym razem wesoło. – Ja tylko dbałem o twoją higienę jak zawsze, to ty dziwnie zareagowałeś~! Poza tym~... Na pewno mam ci nie pomagać? – Przekrzywił lekko głowę, nie przestając się uśmiechać.

- ... – Shizuo przemyślał sprawę w ułamku sekundy. – Mowy nie ma. – Burknął. Nie miał zamiaru się tak poniżać, za żadne skarby świata!!! – Mówiłeś, że poczekasz, aż przywyknę. No to jeszcze nie przywykłem. – Dodał stanowczo. Odetchnął głęboko, starając się uspokoić, ale obecność bruneta w jakiś sposób mu to uniemożliwiała. – Teraz bądź tak miły wyjść na chwilę, co? Próbuję to opanować...

- No jasne, Shizu-chan~... – Uśmiechnął się szerzej i odszedł skocznym krokiem, a w końcu zniknął za drzwiami.

Izaya:

     Brunet wyszedł i kiedy był pewny, że go nie słychać, parsknął krótkim, cichym chichotem. Wewnątrz już leżał ze śmiechu i nie mógł się podnieść. Nie miał pojęcia, że doprowadzi Shizusia do takiego stanu!!! To było nawet zabawniejsze, niż wściekły Shizu-chan~! Czerwony, zażenowany, zagubiony... Żyć nie umierać!!!

     Chwilę nasłuchiwał pod drzwiami, jak Shizuo idzie „opanowywanie się”. Przez chwilę słuchał normującego się oddechu, a w końcu usłyszał stłumione przekleństwo. Pół minuty później zza drzwi dobiegło sapanie, a jeszcze chwilę potem cichy jęk. Izaya zacząłby się zów śmiać, gdyby nie sygnał nadchodzącego sms’a. Musiał przez chwilę opanować wesołość i skupić się na wiadomości od Shinry.

     „Kasuka wie o stanie Shizuo. Niedługo będzie chciał go odwiedzić, pomyślałem, że wolałbyś wiedzieć. Dobranoc!”

     Niech to... Jednak trzeba zdobyć zaufanie Shizuo nieco szybciej, niż się tego spodziewał. Jednak wygląda na to, że wszystko jest na jak najlepszej drodze do spełnienia planu...

<< poprzedni rozdział     następny rozdział >>

Mam dziwne wrażenie, że zmieniłam ich charaktery... Ale jest pierwsza w nocy, ledwo skończyłam, oczy same mi się zamykają~... Nie potrafię stwierdzić na pewno~. :c Wytykajcie wszelkie błędy, błagam~!!! >.<