EPILOG - Wkurzający Komar

Bry~! >.<

Gomennasai, zupełnie zapomniałyśmy o dodaniu tego! Dziękuję za przypomnienie, anon-chan~... u.u Trzeba by ustawiać automatyczne dodawanie, albo przypomnienia, czy coś...

Etto~... No więc przed nami już praktycznie ostatnia część komarka, dodatek, epilog, koniec... Koniec...?

Zobaczycie~!

Enjoy! :3
Hejo~..
Tak tak T^T przez to, że zapomniałyśmy o tej notce zapomniałam też oddać książęk do biblioteki (ta sama data zwrotu i dodania notki) i teraz zaczyna mi się kara T^T i nie mam jak oddać do poniedziałku T^T super... jak mnie znielubi pani w bibliotece to będzie kiepsko Q.Q
A tak ^^"" ja nie o tym... no więc oto ostatni komarek :3 Jestem dumna, że mój zarys pomysłu przerodził się w tak słodziachne opowiadanie jak Wkurzający Komar :3 jak miło~...
Pamiętajcie o nakarmieniu psiaków i Enjoy~...

     Upłynął dłuższy czas, odkąd ostatnio w siedzibie zakonu znalazł się wampir. Nikt nie wiedział dotąd, jak udało mu się wedrzeć do środka, jak wyjść niezauważonym, ponadto nie pozostawił po sobie żadnych szkód, a niektórzy wręcz upierali się, że egzorcystom powariowały zmysły.

     Mimo to nikt nie ucierpiał. Zakon żył swoim własnym życiem, Shizuo wyzdrowiał i żył jak co dzień, może za wyjątkiem dalekich podróży poza zakon. Nie spotkał Izayi od czasu ostatniej jego akcji tuż po przemianie w dużego wampira. Nie chciał go już zabić - w końcu ten o dziwo nic mu nie zrobił, prócz przyjemności - jednak wciąż dość żywe były wspomnienia tego, co robili i aż za bardzo denerwował się, że mógłby chcieć to powtórzyć. Zajął się więc w pełni szkoleniem nowego księdza-egzorcysty, jakiego mu przydzielono. Kadota Kyohei był pojętnym uczniem, choć w sprawie polowań żółtodziobem. Dlatego po pełnym kwartale szkolenia, gdy dobiegły do nich plotki, że w okolicy grasuje jakiś wampir, Shizuo dostał nakaz z góry, by wyruszyć i zabrać swojego obecnego ucznia.

- Spakowany? - mruknął, otwierając bez pytania drzwi. Na ramieniu ułożony miał swój krzyż, w drugiej trzymał tobołek.

- Tak, już idę. - Szatyn zamknął za sobą drzwi i niedługo potem wyszli za bramy zakonu.

     Izaya się nudził. Niemiłosiernie się nudził. Chciał żeby Shizuo już tu był... Tak długo nie mógł się z nim skontaktować przez tę aferę w zakonie. To było okrutne! Czy ten alarm nie mógł poczekać ze 20 minut aż troszkę zmęczy Shizuo? Z nudów po długim czasie ukrywania się postanowił w końcu wyjść do ludzi. Znalazł dość sporą mieścinę w miarę daleko od zakonu, ale nie za daleko. Był pewien, że odkrycie jego wampirzej strony jest tylko kwestią czasu więc postanowił zadbać o to, by przysłano po niego blondwłosego egzorcystę. Oblizał się po kolejnej dawce krwi. - Obrzydliwość... - westchnął, wychodząc z zaułka. - Czemu muszę pić krew zmarłych? Jest ohydna... Zresztą żywi też nie mają takiej dobrej... - marudził, idąc sobie ulicą. - Chcę krwi Shizusia~... - jęknął żałośnie. Postanowił, że zaczeka na blondyna w lesie przed głównym wejściem do miasta. Nie mógł się go doczekać, w końcu obiecał mu drugą rundę prawda?

     Po około dwóch godzinach znaleźli się na miejscu, ale dotarli do miasteczka pieszo. Shizuo pogwizdywał cicho, idąc przez las, za którym zdecydowanie znajdowała się brama. Przestał, gdy wyczuł charakterystyczny zapach. To nie tyle był wampir... To zdecydowanie był Izaya. Przystanął, rozglądając się. No i co zrobi? Miał go zabić? Jednak? Znak od Boga, że nadszedł czas ich konfrontacji. Przecież nie pokaże Kadocie, że dogaduje się z tą pijawką.

- Czujesz? - mruknął do szatyna, który jak on rozglądał się dookoła i skinął głową. - Wyłaź, wampirze! - warknął, stawiając krzyż na ziemi. Czy to normalne, że nie chciał go zabijać...? Zaraz, co za idiotyczne pytanie!!! Oczywiście, że to nienormalne!!! - Wiem, że gdzieś się tu czaisz, nie każ mi znajdować cię samemu! - I tak był pewien, że Izaya wyjdzie... A może jednak go zaskoczy...?

- SHI~ZU~CHAN!!! - Izaya zeskoczył z drzewa, lądując na plecach blondyna przytulił się do nich i zaczął wąchać szyję. Od razy pociekła mu ślinka. - Shizzy jestem taki głodny daj mi łyczka co? Albo nie, nie łyczka daj mi wszystko~!!! - Dopiero teraz odwrócił głowę patrząc na niechciane towarzystwo. - O... - mruknął, jakby dopiero rozumiejąc. - Jesteś kochany! - wrzasnął, znów się tuląc do blondyna. - Przyniosłeś mi powiększony bufet!

- Chyba cię pogrzało!!! - warknął na niego, zrzucając go z siebie. Od razu zapulsowała mu żyłka na czole, jakby miało ją coś rozsadzić. Czuł szybki puls, wzbierającą na zapach bruneta adrenalinę, spiął się i spróbował trafić go krzyżem. Albo go zmniejszy i będzie uroczy albo i umrze... Jeden idiota wampir mniej. A mógł go walnąć jak zeskakiwał z drzewa gdyby nie to, że odezwało się w nim sumienie... - Kadota jest moim UCZNIEM, co znaczy, że będzie patrzył, jak cię zabijam, pijawko. - warknął całkiem poważnym głosem.

- Trójkąciki też mi odpowiadają. - Wzruszył ramionami, unosząc się na ramiona po upadku. - Ale z panem krzyżem się nie polubimy. - Wskazał rozbawiony palcem na wielkie, srebrne ustrojstwo i uśmiechnął się głupio. - To jak będzie Shizzy? - Wstał otrzepując się. - Dasz uczniowi troszkę przyjemności? Wiesz przecież, że potrafię, ne? - Kątem oka zauważył zdziwione spojrzenie Kadoty. - Jak tam poduszka Shizu-chan? Wyprana? Wytrzepana? - zachichotał.

- Zabiję cię, mówię całkiem poważnie. - wywarczał, zaciskając dłonie na krzyżu i próbując go uderzyć od boku, a potem od góry wręcz wgnieść go w ziemię. Zdenerwowany uderzał nawet dwa razy mocniej... – Żadnych trójkątów... Żadnych poduszek... - Zamachnął się tak, że niemal Kadota oberwał. - Dotachin, odsuń się! - Tego jego pseudonimu używał tylko wkurzony. A szatyn dość szybko posłuchał. Chociaż zważywszy, że niemal został zabity, słusznie. Usunął się za drzewo, dalej obserwując. W końcu... Jego "mistrz" walczył, rozmawiając z wampirem? Do tego kiedy machał tym krzyżem był naprawdę straszny. Normalny wampir by umarł, na pewno. A jeśli nie, to Kyohei sam nie wiedział, czemu poszedł na egzorcystę. - IZAYAAAAAA!!! - wrzasnął blondyn, zwalając jedno z drzew nietrafionym ciosem i znów w niego zawzięcie celując.

- Hahaha~... - zaśmiał się wesoło, obserwując spadające drzewo. - Co? Czyżbyś był zbyt podniecony, by nad sobą panować? Wiesz~... Nawet jeśli mnie nie było mogłeś to robić sam... Chociaż schlebia mi to, że się powstrzymałeś~... - zapewnił, uskakując na bok. - Ale wolałbym gdybyś nabił mnie na coś innego niż krzyż, jeśli wiesz o czym mówię... - Poruszył sugestywnie brwiami.

- Zabiję cię... Zabiję, zabiję, zabiję... - powarkiwał, wywijając ciężkim metalem, jakby nic nie ważył. Uderzył raz, drugi, zamachnął się. Musiał się skupić na tym, bo inaczej... Ugh... Wyobraził to sobie. Znowu... Zabije tą cholerę... - Znowu zaczynasz, pijawko... Nie zamierzam, skończ ten temat wreszcie!!! - Zamierzył się, by podciąć mu nogi.

- HĘ?! - wykrzyknął stając. Ręce mu opadły, odsłonił się, ale to nieważne. - Znów mam cię przekonywać? Chciałem zacząć od drugiej rundy... - poskarżył się i spojrzał na niego z wyrzutem. - I przejść dalej do 3 albo 4... Może nawet do 5 by się udało... - westchnął raz jeszcze i uśmiechnął się dziarsko. - No ale nic! Zaczniemy jeszcze raz od początku~! - zapewnił oblizując się dwuznacznie.

- Nic nie zaczniemy, poza tym nie jestem tutaj sam idioto! - Korzystając z tego, że na chwilę się odsłonił walnął go, choć na tyle lekko, by go nie zabić. Nie chciał go zabijać i nadal go kusił, zwłaszcza po ostatnim, ale tych podtekstów przy swoim uczniu nie wybaczy. Nie chciał wyjść na nieudolnego, coś temu wampirowi zrobić musiał. Buchnął kłąb białej pary i wampir... zniknął.

- Księże Shizuo! - Kadota odezwał się, wychodząc zza drzewa i rozglądając się oraz węsząc najskuteczniej, tak go uczył blondyn. - Nie czuję go...

- To tak giną pijawki takie jak Izaya... - Mimowolnie Shizuo się uśmiechnął, opierając się o krzyż. - To taka specjalna odmiana wampira, ale o tym później.

- Aha... - rzucił tamten powątpiewająco.                                            

- To teraz wracamy do zakonu.

- Dobrze, skoro tak...

- Książe Shizuo? - rzucił Izaya zaczepnie. - Chyba twój mały uczeń podrzucił mi ciekawy pomysł na 3 rundę~... - zachichotał. - A póki co widzę, że zabierasz mnie do domu? Też fajnie~... Tylko zadbaj o jakąś misję gdy będę wracał do normalnego rozmiaru~... - zachichotał, układając się wygodniej za kołnierzykiem Shizuo. - Będziemy wtedy mogli zrobić duu~żo zabawnych rzeczy~! - zapewnił go zadowolony.

- "Księże... I skąd mam wiedzieć, kiedy wrócisz do normalnego rozmiaru? Komarze?" - dodał to ostatnie zaczepnie w myślach. Na głos dzielił się swoją wiedzą praktyczną z Kadotą... Pomijając fakt, że właśnie niósł małego Izayę za kołnierzykiem koszuli. Raz jeszcze musiał się nim opiekować...

- Przecież ostatnio to sprawdziliśmy~... Za dobę, jeśli opiję się dobrze krwią. Może Dota-chin mi jej użyczy co? - Zachichotał cicho. - Jak już mówiłem nie mam nic przeciw trójkątom~! - dodał z premedytacją w odpowiedzi na "komara". - Chyba, że przyznasz, że jestem wampirem! Bo jestem!

- "Jesteś wampirem." - przyznał, nie tracąc dobrego humoru. Zerknął na nieświadomego szatyna. Do niego go nie puści... Bądź co bądź swojego ucznia polubił, no i był za niego odpowiedzialny. Zapowiadał się zostać dobrym egzorcystą, choć wiele musiał dopracować. A co do Izayi... Nie powie mu też dlatego, że na żadne trójkąty się nie zgadzał. Sam o tego malucha dba i sam ma z nim kontakt. I jak już się ugnie do jakiegoś grzechu, o ile się ugnie, to też sam na własną odpowiedzialność. - "Ale do czasu twojej przemiany dla mnie jesteś tylko wkurzającym komarem." - sprostował, rozbawiony.

     Izaya wyszczerzył się dumnie słysząc, że Shizuo nazywa go wampirem.
- Shizzy jesteś taki zaborczy~! - mruknął kokieteryjnie słysząc, że jednak z trójkącika raczej nici. - Choć wcześniej też taki byłeś "Tylko ja mam prawo ciebie zabić!" - Uśmiechnął się raz jeszcze. - Ne Shizzy przenieś mnie do kieszonki... spadam z kołnierzyka...

- "Byłem, jestem i będę... Uznaj się za łup bitewny." - Udał, że się przeciąga i wsunął go do kieszeni. - "Tylko nie próbuj brudnych zagrywek, to może się nawet dogadamy..." - dodał po namyśle. Faktycznie niespecjalnie łatwo było się przestawić, ale chyba jednak szkoda by mu było go zgnieść, jeśli mogli się dogadywać...

- Łup bitewny? - wymruczał z zainteresowaniem. -To mi się podoba~... Pamiętaj tylko, że twój łup musi być dopieszczany przynajmniej osiem razy dziennie... i chce obrożę!

- "Ile razy...?" - parsknął w myślach. - "Twoją regenerację sił szlag trafi jak będziesz tyle czasu mruczał i tak dalej... A ja mam obowiązki." - przypomniał. - "I przykro mi... Obroży w rozmiarze komarzym nikt nie produkuje. Jestem chyba jedynym człowiekiem na świecie posiadającym komara na własność." - Zaśmiał się cicho, na co Kadota rzucił mu zdziwione spojrzenie. - Nic, nic, przypomniało mi się coś zabawnego. - Machnął dłonią jakby nigdy nic.

- HĘ?! Jestem wampirem! - krzyknął Izaya z premedytacją wgryzając się ząbkami w tors Shizuo. Przegryzł koszulę. - Widzisz? WAMPIREM!

- "Ale dla mnie i tak zostaniesz komarem, mówiłem ci." - stwierdził w myślach, niewzruszony jego ugryzieniem. W końcu zdania nie zmieni. Komar pozostanie komarem. Tyle, że ten jest komarem tylko dla niego.