Urodziny Shizusia rozdział 1

Hejo~! Tu Kiasarin :)
Dziś mamy wielki dzień ^^ NAJLEPSZEGO SHIZU-CHAN  i niestety polska blogosfera nieco mnie w tym dniu zawiodła ;_; JEDNA krótka miniaturka na WSZYSTKICH blogach Drr!! jakie znam... to boli...
Ale dziś jest wielki dzień również z innego powodu XD Staruję z jakimś takim niby to two-shot może 3 rozdziały wyjdą... krótkie to to i nie ma nazwy. Ale klimatycznie bo urodzinki bestyjki~!
Uprzedzam pytania, nie wiem kiedy część 2 T^T Żeby nie było, uprzedzam - postaram się tak zagmatwać tę historyjkę, żeby była choć trochę zaskakująca dla każdego ^^ zobaczymy jak mi wyjdzie
Enjoy~!
(Psssst....pssssst.... po waszej prawej stronie ekranu ukryty jest taki magiczny przycisk czyniący w schroniskach dobro :3)

     Co roku Izaya w pełni samodzielnie wymyślał prezent na urodziny Shizuo. A następnie szczycił się tym przez okrągłe 365 dni. Był dumny ze swoich niecodziennych i oryginalnych pomysłów do tego stopnia, że przechwalał się nimi niemal przy każdym spotkaniu, z kimkolwiek. Zwłaszcza cierpiały na tym jego siostry.

W tym roku postanowiły wreszcie rzucić bratu wyzwanie.

     „Zrobimy Shizu-tan lepszy prezent niż ty kiedykolwiek Iza-nii!”

     Te przeklęte słowa, a także ledwie artykułowalne pomruki i kiwnięcia głowy oraz potakiwanie drugiej z bliźniaczek nie chciały uwolnić myśli informatora. Nawiedzały go od tygodnia, niczym dwa demony zatruwające umysł i nie pozwalające skupiać się mu na pracy. Tym bardziej na wymyślaniu prezentu.

     On, Wielki Informator z Shinjuku był w impasie i musiał w końcu to przyznać.

     Normalnie gdyby chciał go zaskoczyć po prostu… zrobiłby coś zwyczajnego. Shizuo już tak bardzo przywykł do jego dziwactw, że niemożliwym wprost byłoby zaskoczenie go czymś. Niestety tym razem nie mógł tak postąpić, bo to oznaczałoby przegraną z bliźniaczkami. A on nie godził się na żadną porażkę! W końcu to on najlepiej zna Shizuo, jak mógłby z kimś przegrać?

     Nie mając innych pomysłów po raz kolejny już w ciągu kilku dni zaczął przeglądać i uważnie czytać folder z informacjami o Shizuo. Nic nowego tam nie znalazł, ale przynajmniej to pozwalało mu zająć na chwilę myśli i uspokoić nerwy.

- Jak tak dalej pójdzie to zacznę siwieć w wieku 21 lat. - mruknął do siebie nadal skupiony, czytając. Nie zwrócił uwagi na zdziwioną minę sekretarki czy jej odpowiedź.

- Kupię ci szampon do koloryzacji.

- Nie przejdzie… - westchnął. – Zmieszałem mu farbę z szamponem w liceum. Do teraz chodzi na blond. Nie mogę się powtarzać. – westchnął raz jeszcze.

     Wiedział, że bliźniaczki na pewno nie próżnowały. W końcu po co zakładać się z kimś nie mając nawet zarysu planu wygranej? Nie mając lepszego pomysłu Izaya postanowił przynajmniej sprawdzić co robią jego siostry, ewentualnie udaremnić ich wysiłki… No bo jak nic nie mają to wszyscy! Choć był na tyle zdesperowany, by ukraść im ten prezent.

     Ku jego zdziwieniu Mairu nie wykupiła połowy cukierni dla Shizuo (Izaya niechętnie przyznał, że i taki pomysł już miał… choć uznał go za zbyt mało wredny jak na ‘pchłę’.) Dziewczynka najzwyczajniej w świecie stała koło bestii z Ikebukuro, na środku skrzyżowania i rozmawiała o czymś wesoło. Jego siostry musiały wymyślić coś dobrego, w końcu jak inaczej można by wyjaśnić ten cień uśmiechu na twarzy Shizuo? A następnie pretensjonalną minę. „Nie, nie dam wam biletów na premierę mojego brata” sparodiował głos blondyna podkładając go idealnie pod obraz z kamery przemysłowej. W tych kwestach Shizuo był przewidywalny, więc dlaczego mimo to zawsze coś psuł Izayi?

     Ano właśnie dlatego, że lekko czerwony ze złości blondyn właśnie odkrzykiwał coś jego siostrom, a on, Wielki Informator nie był w stanie przewidzieć co to takiego było.

- Namie~…. Szybkie pytanie. Co byś mi kupiła na urodziny? - Okręcił się na krześle, odchylając głowę w tył. To zdecydowanie było trudne. Wymyślić najlepszy możliwy prezent dla nieprzewidywalnego blondyna, w dodatku możliwy do realizacji z bardzo chlubnej posady Wroga Numer 1.

- A czemu miałabym ci niby coś kupować?
     Izaya lekko zirytowany przejechał palcami po włosach.

- Uznajmy, że musisz to zrobić, więc? - Zamyślił się, patrząc w sufit. Doprawdy miał pustkę w głowie i nie sądził, aby tym razem Namie mu pomogła, choćby i nieświadomie. - Zapomnij, potrzebuję speca od prezentów urodzinowych, a nie marną sekretarkę. - Postanowił zatrzymując krzesło i uśmiechając się ironicznie. - Czy też może chcesz mnie wyprowadzić z błędu?

- Nie, wszystko w jak najlepszym porządku. - odpowiedziała mu niezainteresowana dziewczyna. – Nie płacisz mi za słuchanie twoich chorych planów. – Podniosła jakaś kartkę, uważnie ją przepisując. Chwilę później dziewczyna słyszała tylko trzask drzwi. Odetchnęła na chwilę z ulgą, bo skoro Izayi nie było to… - Seji-kun~ Jestem teraz tylko twoja! - zapewniła, łapiąc za zdjęcie stojące na jej biurku. Przyjrzała się chłopakowi, pogładziła go po włosach i przejechała palcem po szkle malując na nim serduszko. Westchnęła, patrząc na ramkę. Co jak co, ale Izaya potrafił robić prezenty. Pamiętała jak Shiki dostał kiedyś od niego coś w typie ekskluzywnego zestawu fana Ruri Hijiribe (celebrytka której fanem jest Shiki info z MAL'a nie wiem czy tak jest na pewno -dop. Kiasarin.) Sekretarka pamiętała, że mafiozo zachowywał się wtedy niezwykle dziwnie. Niepewnie zerkał na zestaw, trzymał go pod ręką i nawet uśmiechnął się dość naturalnie gdy zobaczył coś co Izaya nazwał „dopingującym płaszczem”, a w praktyce było kimonem bez obi i rękawów, na którego tyle wypisano jakieś motywujące hasło specjalnie dla tej całej gwiazdki. Sekretarka nie mogła powstrzymać się wręcz od porównania go do dziecka, które stoi przed słodyczami, a ciągle słyszy „to dla gości” nie mogąc samemu zjeść ani trochę, póki nie zostanie samo. Ale to nie był jedyny udany prezent Informatora - jej kupił ramkę i wsadził do niej półnagie zdjęcie jej brata. Nic lepszego nie mogła sobie wymarzyć, choć nigdy by tego nie przyznała. W końcu to prezent od Izayi, na pewno coś chciałby w zamian. Choć kobieta podejrzewała, że Orihara ma dostateczną radochę dając ludziom kontrowersyjne prezenty o których skrycie marzą, a tak naprawdę nigdy nie zdecydowaliby się na ich zakup. Stawia ich pod ścianą, z jednej strony dając upragnioną rzecz, z drugiej zmuszając do powstrzymywania się przed szczęściem na oczach innych. Tak, takie prezenty były DOKŁADNIE w stylu Orihary.  Westchnęła raz jeszcze i pokręciła głową uśmiechając się lekko. Czasami Izaya nie był taki zły. Miał tylko jedną wadę, o której kobieta przekonała się dość boleśnie chwilę później, gdy przerażona dźwiękiem telefonu spadła z krzesła. Jej pracodawca prost uwielbiał dziwne dzwonki i nigdy nie można było być pewnym co to będzie teraz. A w chwili obecnej było to „Vrom, vrom” jak sam określał bo brunet.  „Dźwięk 34”, jak kiedyś powiedział. Czyli po prostu odgłos motoru bezgłowego jeźdźca.

- Ten idiota zapomniał telefonu.- warknęła i chwytając za urządzenie spojrzała kto dzwoni. – „Dwa małe potworki”- i to była kolejna wada jej szefa. Po prostu nie mógł nazwać normalnie kontaktów, a zawsze wymyślał głupie szyfry. Któregoś dnia, przed Wigilią miała zadzwonić do Akabayashi'ego i pół godziny szukała w jego kontaktach odpowiedniego numeru, by na końcu odkryć, że jest zapisany jako „czerwona bombka choinkowa”. W tym samym czasie okazało się również, że Shizuo był zapisany jako „ciasto świąteczne”. Cóż… nie wnikała.

     Niepewnie odebrała telefon i odetchnęła z ulgą, gdy usłyszała radosny dziewczęcy głosik w słuchawce trajkoczący „Iza-nii! Iza-nii!”. Uśmiechnęła się z ulgą i nadal będąc w dobrym humorze odpowiedziała dziewczynkom, że ich brat wyszedł i prawdopodobnie nie będzie z nim kontaktu przez kilka godzin. Zapisała też na kartce wiadomość, jaką podyktowały jej bliźniaczki i nie pytając o jej dziwną treść rozłączyła się. Całe rodzeństwo Orihara było pokręcone, także nie dziwiła się rebusowi, czy też może zagadce jaką dziewczynki zostawiły bratu.

„Iza-nii, Iza nii~! Co jest wielkie, fioletowo-różowe i chce mieć to Shizu-chan?”

_____________________________

Jak myślicie co jest rozwiązaniem zagadki? :P